Goed verhaal, maar apart geschreven met een rafelig einde

Allereerst valt me de bijzondere manier van schrijven mij op. Vanuit het perspectief van de auteur in de Ardennen wordt het verhaal verteld. Er zit weinig dialoog in en de dialoog die er in voorkomt is of bedacht door deze auteur of heeft hij van Barbara gehoord. Het zorgt voor een apart sfeertje. Waar ik dit eerst heel erg wennen vond en later verfrissend, ben ik aan het eind van het boek van mening dat het me ook een beetje irriteert. Het haalt de vaart uit het verhaal, maar aan de andere kant wordt er ook een deel van de informatie achtergehouden, waardoor er weer spanning opgebouwd wordt.
Frederik Baas – oftewel Jan van Mersbergen – kan zeker wel schrijven. Dat je in zo’n ‘jeukende’ schrijfstijl toch een spannend verhaal weet te vertellen, getuigt van een bepaald talent. Hoewel de spanning traag opbouwt in de eerste driekwart van het boek, schiet de spanning op het eind omhoog, om vervolgens (naar mijn mening) ineens in te zakken als een pudding.
Het einde wordt vervolgens een beetje afgeraffeld. Het laat je met vragen zitten, wat ongetwijfeld de bedoeling ook is. En dat irriteert mij. Een paar open eindjes is niet erg, maar nu is er eigenlijk maar één vraag beantwoord. Het plot is verder goed uitgewerkt, maar sommige personages hadden wat mij betreft iets meer diepgang mogen hebben. Zodat we ze net iets beter leren kennen en we ons makkelijker met hen hadden kunnen identificeren.
Al met al vind ik het geen slecht boek, maar ook niet geweldig. In ieder geval niet geheel mijn smaak. Zoals gezegd heeft Frederik Baas talent en kan hij absoluut schrijven, maar het is mij iets te gekunsteld. Daarom kom ik uit op 3*** voor Dagboek uit de rivier. Gemiddeld, laten we het daar op houden.