Hoever moet je gaan om de mensen om je heen te beschermen?

Eveline Dijkman heeft een geheim: ze kan geesten zien, ze heet eigenlijk Eveline Sevenster, ze is een wachter en het is haar taak om geheimen te bewaken. Het probleem is alleen dat ze deze geesten pas sinds kort ziet en niet weet wat ze daarmee aan moet. Daarbij weet ze al helemaal niet over welke geheimen het gaat. In Wolfsbloed van Alexandra Penrhyn Lowe (Het Huis Anubis) leert Eveline omgaan met haar nieuw ontdekte krachten terwijl ze kennis maakt met een compleet nieuwe wereld.  

Drie jaar na het verschijnen van het eerste deel van de De laatste wachter-serie is er nu het vervolg: Wolfsbloed. In het eerste deel, Sevenster, ontdekte Eveline het geheim rondom haar verleden. Het verleden waar ze zich niets van kan herinneren. Wolfsbloed begint vlak na het einde van Sevenster en dit maakt het uitermate geschikt om deze boeken in één ruk achter elkaar uit te lezen. Iets wat heel gemakkelijk te doen is. Het verhaal leest heel vlot en blijft vooruitgaan met genoeg spannende momenten waardoor je het boek toch echt even niet weg kunt leggen.  

Maar oh, Eveline, waarom luister je toch niet naar je (dode) oma? Het is overduidelijk dat haar oma haar heel goed advies heeft gegeven, maar toch luistert Eveline maar naar de helft van die raad. De reden waarom ze niet luistert is te begrijpen; ze wil haar misschien nog levende moeder niet in gevaar brengen. Toch lijken de volwassen wachters echt niet zo moordlustig te zijn als Eveline lijkt te denken.  

In Wolfsbloed komt Eveline terecht in Parijs, waar jonge wachters worden opgeleid in het wachter-zijn. In het beschermde park Jardin des Plantes staat de school waar de jonge wachters en een aantal volwassen wachters wonen. Dit boek leest door deze omgeving wel heel erg als één van de vele magische kostschool-achtige boeken die er bestaan (natuurlijk is Harry Potter daar een bekend voorbeeld van). Wat in Wolfsbloed afwijkt van deze boeken is dat er maar acht studenten zijn, waardoor er niet echt sprake is van verschillende (ruziemakende) groepjes.  

Eveline moet grote stappen zetten om zichzelf te ontwikkelen tot een wachter. De focus in Wolfsbloed ligt op hoe ze om moet gaan met haar eigen krachten. Eveline probeert te ontdekken of ze iemand kwaad zou kunnen doen. Zou ze een geest kunnen ‘doden’? Wil ze dat eigenlijk wel? Dit is het dilemma dat Wolfsbloed verkent. Moet Eveline iemand opofferen als ze daarmee anderen kan redden?  

Hier worstelt Eveline mee terwijl ze een plekje probeert te vinden in een nieuwe sociale kring. Ze voelt zich soms buitengesloten omdat ze zo weinig weet van het wachterleven. Daarbij helpt het niet dat niet al haar nieuwe klasgenoten even aardig zijn. Doordat Eveline in een nieuwe omgeving terechtkomt, leren we als lezer ook een boel nieuwe personages kennen. Levend of een geest, aardig of juist totaal niet, mens en dier, het is een hele leuke diverse mix. Vooral het moment waarop ze met z'n allen voetballen in het park laat zien hoe ze allemaal verschillend zijn, maar toch enorm veel lol met elkaar kunnen hebben.   

Wolfsbloed is vlot geschreven en daardoor makkelijk te lezen. De twist van het verhaal was een redelijke verrassing, al vraag je je achteraf misschien wel af waarom je het niet eerder had gezien. Als tweede deel van een serie stelt het zeker niet teleur. De andere locatie en andere personages kunnen misschien afschrikken (niet genoeg Cleo!), maar de nieuwe personages brengen ook genoeg mee waardoor Eveline’s vrienden uit Sevenster niet te veel gemist worden. Nu blijft de vraag: wie is die mysterieuze jongen die Eveline heeft ontmoet? Hopelijk laat het vervolg niet te lang op zich wachten.