De spanning lijkt vergeten...

Verhalen over de georganiseerde misdaad spreken altijd tot de verbeelding. De combinatie van een ‘maffia-verhaal’ met het Joodse geloof als achtergrond is wat minder vanzelfsprekend. Toch durft de Amerikaanse auteur Tod Goldberg, die zelf in een Joods gezin is opgegroeid, deze combinatie wel aan. En gezien de reacties lijkt de keuze in eerste instantie niet eens zo slecht geweest.

De beroepsmoordenaar Sal Cupertine is vanzelfsprekend een gewetenloze killer die, in opdracht, zonder mededogen mensen om het leven brengt. Binnen en buiten ‘De Familie’, die in de onderwereld van Chicago heerst, moet er af en toe wel wat worden gezuiverd en iedere dreiging moet in de kiem gesmoord worden. Tijdens één van de missies gaat het verschrikkelijk fout. Sal doodt drie FBI-agenten maar denkt zelf vier personen omgebracht te hebben. Om zijn leven te redden, wordt openbaar verklaard dat Sal tijdens deze klus is overleden. Achter de schermen wordt zijn uiterlijk veranderd en gaat zijn leven als rabbijn David Cohen verder. Hij zet zijn leven voort in Las Vegas, waar hij op korte termijn de zittende rabbijn Kales zal opvolgen.

Maar ook deze zittende rabbijn heeft een besmet verleden en bij Cohen is niet bekend dat de vierde FBI-man, Jeff Hopper, niet is gesneuveld maar op zoek is naar Sal Cupertine. Hopper kan niet geloven dat de huurmoordenaar is gesneuveld, ook al lijkt het dat de resten van het gevonden lichaam aan hem toebehoren...

Gangsterland is niet alleen een maffia-verhaal. Wel speelt het zich tegen die achtergrond af en is de prijs van een mensenleven uiterst variabel en volledig afhankelijk aan welke kant van de lijn je staat. Goldberg, zelf van Joodse afkomst, besteedt vrij veel woorden en papier om uitgelegd te krijgen hoe de Joodse gemeenschap omgaat met hun overleden geloofsgenoten. Vanzelfsprekend zijn op die momenten maffia-avonturen niet zo eenvoudig te combineren dus zakt de spanning ook tot het nulpunt.

De jacht van Jeff Hopper op Sal Cupertine, alias rabbijn David Cohen, zou dat kunnen keren maar het is pas in de laatste vijftig pagina’s dat ze bij elkaar in de buurt komen. En dan nog vliegen de spetters er niet van af. Het blijft een beetje in het midden wat het doel is dat de auteur heeft gehad met dit verhaal. Het herbergt weinig spanning, dus van een thriller of een spannende roman kan men niet echt spreken. Ook is het opvallend dat de moorden zuiver klinisch worden uitgevoerd en nauwelijks indruk maken. Het blijft allemaal emotioneel op grote afstand en roept daardoor weinig empathie op tussen lezers en slachtoffers.

Personages blijven redelijk oppervlakkig en een schrijfstijl waarbij met regelmaat zinnen worden geschreven die uit meer dan zeventig woorden bestaan, dragen niet bij aan de duidelijkheid. Wel krijgen lezers een kijkje in de wat diffuse levenswijze van de joodse gemeenschap. Bij momenten is dat wel aardig om te lezen maar of de liefhebbers van het spannende boek daar ook zo over denken, valt te betwijfelen.