Leuk, aandoenlijk maar waar is de spanning?

De in het Vlaamse Mortsel woonachtige Anne-Laure Van Neer besluit een vijftal jaren geleden dat haar leven een andere wending moet gaan krijgen. Van een professionele stabiele baan in de toeristenbranche naar het onzekere bestaan van auteur is, ook in België, geen stap die dagelijks door veel mensen wordt gezet. Toch denkt ze met haar debuut Justine  een juiste keuze te hebben gemaakt.

De 75-jarige Justine meent een goede reden bedacht te hebben om te voorkomen dat ze door haar zoon Fred en zijn partner Katja in een bejaardenhuis geplaatst gaat worden. In het leven dat achter haar ligt, is zoveel goeds gebeurd waar ze in dat opzicht niets mee kan. Maar er hangt iets in haar geheugen wat nog niet zo lang geleden is gepasseerd en wel uitermate geschikt is om gedwongen verhuizing naar het bejaardenhuis te voorkomen. Justine gaat bekennen dat ze een paar jaar eerder een moord heeft gepleegd en verwacht daarmee veroordeeld en gearresteerd te worden.
Van commissaris Declercq krijgt inspecteur Verbeke opdracht om het bejaarde, fragiele vrouwtje als getuige te verhoren en voorlopig niet als verdachte. Verbeke begint aan zijn taak en al snel blijkt de informatie die Justine verstrekt, dermate realistisch te zijn dat het volgens Verbeke niet anders kan dat ze niet het vriendelijke oude dametje is maar een nietsontziende moordenares. Alleen ontbreekt er een lijk...

Met Justine  heeft Van Neer in een niet-alledaags verhaal een alledaags probleem in de schijnwerper gezet. Hoe kan een van lijf en leden gezonde bejaarde dame voorkomen dat ze door haar kinderen in het bejaardenhuis wordt geplaatst? Dit onderwerp in een spannend verhaal integreren is een klus die niet bepaald eenvoudig is. De auteur doet haar uiterste best en slaagt er volkomen in om een mooi gekleurd verhaal neer te zetten.

Met de spanning is het wat minder gesteld. Omdat de keuze is gemaakt om alles vanuit het geheugen van Justine te vertellen, is er in het verhaal een chronisch gebrek aan spannende momenten. Eerder komt het zo af en toe zelfs wat komisch en lachwekkend over.

De twee protagonisten, Justine en Verbeke, worden zo gepositioneerd en verdiept dat met name de inspecteur met regelmaat de lachers op zijn hand weet te krijgen. Wellicht heeft dat ook te maken met de schrijfwijze van de auteur die speels en vol humor, soms zelfs bewust sarcastisch en spottend is. Daardoor borrelt er bij de inspecteur met regelmaat een bovennatuurlijke vorm van naïviteit op die wel komisch, maar verre van realistisch is. Naar alle waarschijnlijkheid zou een ander genre beter gepast hebben voor Justine. Daarmee is niet gezegd dat het talent van de auteur niet voldoet, het tegendeel is meer dan waar. Maar het ontbreken van de nodige suspense is toch wel even onontbeerlijk voor het succes van een spannend boek als het ontbreken van zuurstof voor een mooi vuur. Het is het leesplezier dat in dit geval als succesfactor geldt!