Het taboe rondom affaires bestaat nog steeds

De boeken van Engelse schrijfster en journaliste Jojo Moyes zijn razend populair. Moyes heeft dan ook een prachtige vertelstijl die je vanaf het begin meezuigt in het verhaal. Na de successen van Voor jou en Vier plus één is er nu ook een heruitgave van De laatste liefdesbrief die als eerste in 2011 verscheen.

Dit boek begint bij Ellie, een moderne vrouw met een carrière in de journalistiek. Als haar krant naar een andere vestiging verhuist, stuit ze in het archief op een brief en vanaf deze romantische woorden begint het werkelijke verhaal:

"Ik zal op vrijdagavond om 7.15 uur op perron 4 in Paddington staan, en niets ter wereld zou me gelukkiger maken dan wanneer je de moed kunt opbrengen om met me mee te gaan."

De liefdesbrief is gericht aan de getrouwde Jenny die een high society leven leidt in de jaren ‘60. Op het moment dat een journalist haar en haar man bezoekt in de Franse Rivièra ontdekt ze al snel dat ze niet gelukkig is met haar huidige leven. Terug in Londen zet ze het contact met de journalist voort en ze beginnen een affaire. Als vrouw maakte je toentertijd niet alleen een schande van jezelf, maar ook van je man. Toch besluit Jenny na het ontvangen van de brief haar geliefde achterna te gaan, maar als ze betrokken raakt bij een auto-ongeluk kan ze zich niets meer herinneren. Thuis vindt ze een liefdesbrief en besluit op zoek te gaan naar haar minnaar, maar al snel lijkt ze op een dood spoor te komen.

"Ze stapte uit de jurk, ging naar haar kledingkast en zocht tot ze een hemdjurk in ruwe zijde vond. Ze haalde hem van de hanger en bekeek hem. Hij was zo opzichtig. Sinds ze thuis was, had ze zich willen verbergen in tweed, subtiel grijs en bruin, maar deze kralenjurken vielen haar telkens weer op. 'Is dit zo'n ding?' vroeg ze.
'Wat voor ding?'
Jennifer haalde diep adem. 'Wat ik vroeger droeg? Zag ik er zo uit?'"

Vijftig jaar later probeert Ellie te ontdekken welk liefdesverhaal er achter de brief schuilgaat. Door haar eigen affaire met een getrouwde man vindt ze herkenning en zet ze haar carrière op het spel voor de liefdesbrief.

In De laatste liefdesbrief waan je jezelf als lezer zowel in het heden als in de jaren ‘60, waarvan de laatste periode is opgedeeld in voor en na het auto-ongeluk. Door de tijdsverschillen stuit je op de vele tegenstellingen die zijn ontstaan in de tussenliggende vijftig jaar. Ondanks dat de vrouw tegenwoordig een vrij leven heeft, laat dit boek duidelijk zien dat het taboe rondom affaires nog altijd bestaat en dat de eerlijkheid van je omgeving soms harder is dan je zou willen. Dit is juist hetgeen wat dit boek romantisch maakt. Een vrouw uit de jaren ‘60 die alles op alles zet om haar hart te kunnen volgen naar de liefde van haar leven en een jonge vrouw die hierdoor hoop houdt op een toekomst voor haar eigen affaire.

Het verweven van de verschillende tijden had daarentegen beter gekund. De laatste liefdesbrief begint in het heden, maar pas in het laatste deel kom je hier na bijna driehonderd pagina's weer terug. Dit duurt gewoon te lang en gaat daardoor irriteren. Op het einde herpakt Moyes zich goed en de laatste honderd pagina's kan je echt niet meer stoppen met lezen.