Hoog Fear Factor-gehalte maar soms ongeloofwaardig

Je neemt het goede, je neemt het slechte en husselt alles door elkaar. Daar heb je de Pendergast-series, geschreven door Douglas Preston & Lincoln Child. Het Amerikaanse duo schrijft de ene bestseller na de andere. Het blauwe labyrint, nummer  14 in de reeks, is hier geen uitzondering op. Af en toe lichten de auteurs een gebeurtenis uit de eerdere verhalen toe zodat dit boek zonder probleem als een standalone kan worden gelezen. Uiteraard mis je als lezer dan wel de opbouw van de karakters van de diverse personages.

Een klop op de deur van hun villa in Manhattan verstoort de vredige avond van Aloysius Pendergast en Constance Green. Pendergast, ex-FBI'er, treft zijn zoon Alban dood aan op de stoep. Er wordt een politieonderzoek opgestart, maar Pendergast maakt zichzelf verdacht door helemaal niet mee te werken. Integendeel, hij trekt zelf op onderzoek nadat in de maag van Alban een vreemde turkoois wordt aangetroffen. Deze zoektocht brengt hem naar een in onbruik zijnde mijn in Californië. Maar dan loopt het mis, zelfs in die mate dat Pendergast de dood onder ogen ziet. Inmiddels stort rechercheur Vincent D’Agosta zich in New York vol overgave op een moord in het museum die op het eerste gezicht niets te maken heeft met Pendergast en zoon.

Een duister familiegeheim en een onderzoek in de catacomben van een museum voor natuurlijke historie zijn de ingrediënten voor deze spannende thriller. Het lijkt wel of de auteurs het hoofdpersonage neerzetten als de Hercule Poirot van de 21ste eeuw. Pendergast knikt niet, maar neigt zijn hoofd. Pendergast gaat niet gewoon zitten. Nee, hij vlijt zich in een stoel. Hij woont in een villa met een huishoudster en houdt er de vreemdste gewoontes op na. Hoogst intelligent met een neus voor deductie en met hersenkronkels waaraan anderen niet kunnen tippen.

Maar daar houdt de vergelijking op. De hoofdpersoon wordt neergezet op een manier die zowel sympathie als afkeer oproept. Zeker erg goed uitgewerkt, net zoals de andere personages (en het zijn er veel) die de revue passeren. Behoudens de droge stukjes over het museum, waar je overigens wel veel van opsteekt, stuikt de spanning nergens in en wordt ze opgedreven naar een climax toe, wat het einde een beetje ongeloofwaardig maakt door de af en toe onnatuurlijke wendingen.
Zoals bij de vorige boeken in de serie wordt de lezer op het verkeerde been gezet en duikt de schuldige op uit een onverwachte hoek, zoals het een goede thriller betaamt.

Preston & Child hebben een vlotte pen en dezelfde aangename manier van schrijven. Als duo schrijven, is niet altijd eenvoudig, maar nergens zie je verschil, nergens vraag je je af wie welk hoofdstuk heeft geschreven. Je zou het een match made in heaven kunnen noemen. Het blauwe labyrint  is misschien niet hun beste in de serie, maar zeker het lezen waard. Diegene die een boek zoekt met een hoog fear factor-gehalte… go for it…