Ik ben te oud

In een leesdip lees ik graag een wat minder eisen stellend boek, zoals een young adult fantasy. Van Julie Kagawa lag Talon klaar, de Engelstalige editie van Pupil. Ik las van deze auteur al eens het eerste deel van Blood of Eden, Onsterfelijk, en dat kon me niet bekoren, ondanks een paar leuke en spannende elementen. De Iron Fey-boeken vond ik leuk, maar wel wat fladderig, dun.

Maar, ik ben een sucker voor mooie covers en een tof prijskaartje, dus Talon ging mee naar huis. De leesdip kwam en ik greep Talon beet.

Nu zit er in young adult fantasy boeken vrijwel altijd een stukje spanning, een stukje zelfontplooiing en een stevige portie seksuele spanning (maar geen seks). Leuk, geinig, vermakelijk.

Alleen... als zeer volwassen lezer (ahum) is het bijzonder vreemd om seksuele spanning en verliefdheid te ervaren tussen een meiske van 16 en een jochie van 17. Die al wel veteraan is, ervaren in combat, zeer gespierd. Nou goed, het is fantasy. Elke keer dat Kagawa jochie Garret beschreef, zeker vanuit de ogen van pubermeisje Ember, voelde ik me een gluurder. Bovendien, mijn ongeloof kickt in als die jongelingen zo ervaren zijn en zoveel al achter de rug hebben. En ongeloof voor een verhaal is niet goed, dan vlieg je als lezer eruit. Ik heb het opgelost door elke keer als er expliciet leeftijd werd genoemd of andere jongmenszaken in scanstand te gaan en wat regels verder weer echt te gaan lezen.

Het verhaal gaat over het drakenmeisje Ember, dat undercover gaat tussen de mensen om te observeren en na te doen. Ze heeft alleen deze zomer om te genieten van de vrijheid aan het strand, omdat ze na deze zomercursus 'mensengedrag' direct een functie binnen Talon, de organisatie der draken, krijgt aangemeten. De mens is de grote vijand van de draken, maar tot Embers schrik en geluk blijken jonge mensen ontzettend leuke wezens te zijn en kan je er prima mee surfen in de zee en hangen in het winkelcentrum.

Garret is de undercover naam van ons piepjonge soldaatje, dat bij een drakenopspoordienst hoort. Draken hebben Garrets hele familie vermoord en Garret neemt lustig wraak al zijn hele tienersoldatenleven lang. Hij is naar een lokatie gestuurd waar men draakjongelingen vermoed en Garret moet uitzoeken wie van al die zomerse strandliefhebbers eigenlijk een draak is. Ondertussen ontmoet hij de schone Ember...

Jaja, Ember en Garret zijn elkaars grootste vijanden, worden verliefd en dat gaat natuurlijk allemaal hopeloos mis. Dit weet je na het lezen van de achterflap natuurlijk al, maar het is toch leuk om te lezen. Dat doet YA met je.

Als ik nog zestien was of me nog kon herinneren hoe het voelde om zestien te zijn, was het boek beter bij mij gevallen. Het verhaal is leuk en de setting is creatief. Wel is het hele drakenschap vrij willekeurig en had dat allemaal best veel beter en subtieler uitgewerkt kunnen worden. De 450 bladzijden tellende kalverliefde begint op het laatst een beetje herhalend aan te voelen, zoals dat puberale twijfelgebeuren in zwijmelboekjes altijd al snel gaat vervelen.

Maar! Los van al dit gezeur van mij over dat ik te oud ben voor dit gezever en 17-jarige hunks, is Pupil een hartstikke leuk boek om te lezen. Ik las de laatste 200 bladzijden in één ruk uit en heb me prima vermaakt. Als ik nog 16 was, kreeg het boek vier sterren van mij. Nu biedt het me gewoon niet genoeg en blijft het bij een leuke drie sterren. Aan zestienjarige lezers raad ik het zonder twijfel aan. Het boek heeft een leuke sfeer en setting. Nu weer even naar een goede Urban Fantasy, waar de kerels volgroeid zijn.

Dit was het eerste boek van mijn Reading Challenge. Ik las het voor de categorie 'Een boek met een titel van één woord.