Te veel personages zorgen voor weinig diepgang

Kristen Proby (1974) heeft volgens de flaptekst van Luister naar me meer dan dertig bestsellers geschreven. Toch is Luister naar me haar debuut in Nederland. ‘Verleidelijke stoere mannen en sterke vrouwen’, omschrijft Laurelin Paige de personages van de auteur. Ook Christina Lauren is vol lof over de boeken van deze schrijfster. Op deze manier wekt dit boek hoge verwachtingen op.

Zij runt samen met vier vriendinnen een hip restaurant en hij is een zanger die al jaren niet meer optreedt. Wanneer Addison een live act zoekt voor de weekenden in het restaurant loopt ze Jake tegen het lijf. Ze kent hem van vroeger, als lid van een bekende band. Jawel, ze had posters van hem aan de muur hangen. En laat het nu net zo zijn dat de vonk tijdens de eerste ontmoeting meteen tussen de twee overslaat. Eén probleem is er echter wel, ze zijn allebei (nog) niet toe aan een relatie.

Een restaurant en een muzikant, de ingrediënten om een sfeervolle roman neer te zetten. Bij het lezen van de flaptekst zwijmel je al snel weg en als je achterin het boek kijkt en de recepten ziet staan die het water in de mond doen lopen, krijg je spontaan zin om aan het verhaal te beginnen. De cover is simpel, maar uitnodigend. Je bent als lezer klaar om naar Proby te gaan luisteren.

De vraag is echter of dat uiteindelijk een goed idee is. Het verhaal start met de vijf vriendinnen in hun pas geopende restaurant. Vijf hoofdpersonen is eigenlijk net te veel, waardoor enkel Addison enigszins redelijk uit de verf komt. De andere meiden zijn lastig uit elkaar te houden en vooral hun functie in het restaurant zorgt ervoor dat je weet wie wie is.

Jake introduceert ook nog twee extra personages en dat maakt het een chaotisch geheel. Een verhaal kan best veel personages hebben en dan boeiend blijven, maar in dit geval werkt het aantal personages alleen maar tegen. Zo gebruikt Proby voornamelijk dialoog om het verhaal te vertellen. Iets wat niet erg hoeft te zijn, het kan zelfs de leesbaarheid bevorderen, maar een harde eis is wel dat de dialogen wat toevoegen. In Luister naar me zou een groot deel van de dialogen geschrapt kunnen worden, omdat ze niks toevoegen aan het verhaal. Dit komt mede door het aantal clichés dat er genoemd wordt. Zo wordt duidelijk de aanname gedaan dat een muzikant tijdens een optreden alcohol drinkt, wordt seks op de eerste date niet vreemd gevonden en lijken gentleman zeldzaam te zijn. De meiden verbazen zich continu over de goede manieren van Jake en Addison blijft maar negeren dat ze hem leuk vindt. Cliché na cliché wordt in dit verhaal aangehaald.

Dat is jammer, want het verhaal had zeker potentie. Jake is niet voor niets gestopt met de band. En ook Addison heeft zo het een en ander meegemaakt. Allemaal mogelijkheden voor een diepgaand verhaal, maar dan moet je wel de tijd nemen om het te vertellen en niet de lezer overspoelen met personages die niet allemaal een duidelijke rol in het verhaal hebben, zoals Cici, de kapster bij wie de dames één keer per maand ontspannen.

Luister naar me is het eerste deel in de ‘Fusion’-serie. Het verhaal leest snel door de dialogen, maar laat door de weinige diepgang vooral een onbevredigd gevoel achter. De talloze toespelingen naar seks hebben weinig waarde, en zorgen voor ergernis in plaats van de fijne erotische sfeer. Een tegenvallend eerste deel van deze serie, die hopelijk in de volgende delen meer te bieden heeft.