Een familieroman die tot tranen roert

Soms is een auteur nog onbekend. Dit is het geval met Carla de Jong. Ondanks dat de schrijfster al diverse romans op haar naam heeft staan, is het lastig een van haar titels te noemen. In maart verscheen De Johansons bij Uitgeverij de Boekerij. Een boek dat geloofwaardig genoeg is om een ereplekje in de boekenkast te krijgen?

Wanneer Anne de Johansons ontmoet, weet ze één ding zeker: ze wil onderdeel zijn van die familie. Langzaam weet ze zich te manoeuvreren in het leven van het gezin. Anne wordt vriendinnen met Daphne, de jongste, en weet zich mede binnen te wurmen door een plek te veroveren in de band van Daphne, Werther en Frederik. Niemand kan om de stem van Anne heen. En dan, dan gebeurt er iets waardoor de hele familie uiteen valt. Kunnen ze elkaar ooit nog vergeven?

De Jong weet je als lezer meteen te pakken. Dit doet ze door te starten in het verleden. Anne is thuis niet gelukkig. Haar ouders sturen haar min of meer op pad. Vanaf het moment dat Anne de Johansons ontmoet, voel je meteen dat er snel een band ontstaat. Daphne is euforisch van Anne en als Werther ontdekt dat hij enorm goed met Anne over literatuur kan spreken, is ook hij fan. Alleen Frederik lijkt Anne niet te accepteren.

Tussendoor lees je over het hier en nu. Niemand heeft nog contact met elkaar. Het gezin, inclusief Anne, is volledig uit elkaar gevallen. Met Werther gaat het niet goed, Frederik heeft zich op zijn werk gestort, Daphne heeft haar handen vol aan haar gezin en Anne beseft dat ze eeuwig single zal zijn. De toenemende dementie van meneer Johanson brengt iedereen weer bij elkaar.

Een weerzien dat niet zonder meer gemakkelijk gaat. Werther wil niet, maar ook Frederik stoot duidelijk af en Anne voelt zich teveel. Toch geeft het idee dat de familieleden pa op blijven zoeken een warm gevoel. Vader brengt iedereen samen. Ook nog op zijn oude dag.

Langzaam, heel langzaam wordt duidelijk hoe de levens van de Johansons en Anne zich verwikkelen. Anne is overal waar Daphne, Werther en Frederik ook zijn. Anne lijkt onderdeel van het gezin. De band lijkt successen te halen. Alles lijkt goed te gaan, en toch… Het hele boek daar weet je dat er ergens in de jeugd iets gruwelijk mis is gegaan. Zo mis, dat een hele familie uit elkaar gerukt is.

De manier hoe De Jong dit omschrijft is bijzonder en bij vlagen beklemmend. Het zet je aan het denken, maakt je dankbaar voor wat je juist wel hebt. Mijn band met mijn zusje, die erg goed is, is dan ook meerdere malen door mijn hoofd geschoten. Wat ben ik dankbaar dat wij elkaar hebben.

De hoofdstukken lezen heerlijk weg en worden zo afgesloten dat je wel verder moet lezen. Tijdens het hoofdstuk wisselt regelmatig het perspectief, zodat je kennis maakt met de gedachten van zowel Anne, Daphne, Werther en Frederik. Dit geeft extra diepgang aan het verhaal.

Na het dichtslaan blijf je nog even met een wauw-gevoel zitten. De Jong blaast je weg met een roman die alles bevat wat een roman nodig heeft, (mislukte) liefde, een geheim, dat eigenlijk best standaard te noemen is, maar toch op zo’n manier is uitgewerkt dat het voldoende diepgang heeft, en personages die je stuk voor stuk in je hart sluit. Een familieroman die je ontroert.