Kattige psycholoog

Ze is enorm kattenliefhebber en het schrijven van een boek vanuit het perspectief van een kat stond dan ook hoog op het wensenlijstje van Rachel Wells. Albert, haar eerste kat uit het asiel, was haar inspiratiebron voor het schrijven van Kat over de drempel. Maar slaat de manier van schrijven wel aan?

Alfie is een gelukkige huiskat totdat zijn bazin Margaret overlijdt. Naar het asiel gaan, ziet Alfie niet zitten, dus gaat hij zelf op zoek naar een nieuw gezin. Na een barre toch komt hij aan in een straat waar een aantal huizen leegstaan. Alfie slaat zijn slag en voelt zich meteen thuis bij de immer verdrietige Claire. Maar Alfie is bang, wil niet nog een keer zwerver worden. Hij wordt drempelkat, een kat met meerdere baasjes, en trekt dag na dag door de straten en huizen, op zoek naar mensen die hem nodig hebben. Ja, dat is wat Alfie zoekt, mensen met een rugzakje. Zo is Claire immer verdrietig. Alfie biedt haar troost met zijn aanwezigheid. Ook Jonathan, zijn tweede baasje, heeft problemen en is enigszins eenzaam. Ook hem biedt Alfie troost, waardoor hij steeds iets vrolijker wordt. En dan de dames in de appartementen aan het einde van de straat, ook hen komt Alfie te hulp. Alfie ontpopt zich tot de psycholoog van de straat. Zo lijkt Alfie zichzelf namelijk te zien. Mensen verlangen naar de troost en hulp die hij hun kan bieden. Dit maakt het verhaal zwaar. Veel verdriet, (heftige) problemen en weinig plezier. Naarmate de baasjes van Alfie zich beter lijken te gaan voelen, wordt het verhaal wat luchtiger en prettiger leesbaar.

Gelukkig, want op de schrijfstijl is wat aan te merken. Het is vanaf de eerste pagina duidelijk dat Alfie een kat is, toch is de schrijfster bang dat je dat niet doorhebt. Om de zoveel pagina’s staat wel een verwijzing naar zijn kat zijn. Hij begrijpt bijvoorbeeld niet waarom mensen dronken worden, want hij is maar een kat. Hij brengt graag cadeautjes, in de vorm van een dode muis of vogel, naar zijn baasjes, want dat doen katten nu eenmaal en ja, hij heeft natuurlijk kattenvriendjes. Deze verwijzingen naar het kat zijn, zijn onnodig en wekken dan ook al snel ergernis op.

Maar het meest irritante is dat Wells er niet in slaagt om Alfie katachtig over te laten komen. Alfie doet namelijk enorm menselijk aan: hij heeft gevoelens, zijn hart kan breken, hij kan verdriet hebben, is opgewekt of angstig. Dat je als lezer steeds herinnerd wordt aan het feit dat je met een kat te maken hebt, is irritant. Show, don’t tell!

Het idee is erg leuk. Een kat die ervoor zorgt dat mensen zich beter gaan voelen. Helaas pakt het in dit verhaal niet goed uit. Alfie is irritant. De problemen zijn te zwaar en de gebeurtenissen worden erg ongeloofwaardig gebracht. Soms lijkt Alfie een soort superman: alles wat hij wil, krijgt hij voor elkaar. Zonde, want dit gaat ten koste van de geloofwaardigheid.

Kat over de drempel  is  een verhaal dat potentieel heeft. Een minder perfectie Alfie en een aangenamere schrijfstijl hadden het veel goeds gedaan. Dit boek is vooral leuk als je van verhalen over katten houdt. Voor het daadwerkelijke verhaal hoef je het niet te doen. Het is niet prettig geschreven, het werkt op de zenuwen, en halverwege het boek weet je al hoe het eindigt. Helaas, geen aanrader.