Ontroerende en pakkende standalone

Vorig jaar brak Jackie van Laren (1968) door met de 'Q'-serie. In die serie konden we de belevenissen volgen van de wereldberoemde DJ Q en zijn assistente Nina. Veel fans baalden dat ze na drie boeken afscheid moesten nemen van Nina en Q. Tot het goede nieuws kwam: Van Laren was bezig met een nieuw boek, een standalone. Verovert Vallen ook ons hart?

Anne Miller krijgt een wereldkans als ze met de wereldberoemde band Road Rage mee mag op tournee om een artikel te schrijven. Als tegenprestatie past ze op het driejarig zoontje van leadzanger Rory Maquary. Anne komt in een wereld terecht die totaal onbekend voor haar is. Zij, netjes en keurig, verloofd met de keurige Ian, kan zich maar moeilijk verplaatsen in de wereld van de rock en roll sterren. Totdat ze de bandleden beter leert kennen. Dan merkt ze dat er veel meer diepgang zit in de bandleden, in tegenstelling tot wat de roddelbladen altijd schrijven. Als Anne dan ook nog eens gevoelens krijgt voor Rory, staat haar hele leven op z’n kop.

Anne is mee voor een artikel en dat wordt duidelijk gemaakt in deze roman. Op diverse momenten weet Jackie van Laren een deel van het verhaal in artikelvorm te vertellen. Niet dat ze al haar aantekeningen voor haar daadwerkelijke verhaal kan gebruiken, maar het geeft net een wat andere sjeu aan het verhaal. Met de artikelteksten weet Anne vaak een lach op je gezicht te brengen. De manier waarop Anne in het begin de bandleden omschrijft zet meteen de toon van de rest van het boek. Bij vlagen erg grappig, maar ook serieus en diepgaand. Anne zoekt vanaf de eerste pagina het verhaal achter het verhaal.

Je valt dan ook meteen voor haar, en ze doet veel aan Nina uit de 'Q'-serie denken. Dat voelt als het weerzien van een oude vriendin. Het steekt dan ook dat zij een relatie heeft met Ian, een draak van een vent, die je het liefste meteen de deur uit zou willen werken. Hoe kan Anne een relatie met zo iemand hebben? Waarom laat ze zich in godsnaam zo behandelen? Op momenten zou je niks liever willen dan in het verhaal stappen en Anne even flink wakker schudden.

Gelukkig wordt dat wel enigszins gedaan door Rory. Rory, met zijn bijzondere accent, die je bijna elke zin hoort uitspreken op z’n Rory’s. Rory die met zijn eeuwige onhandigheid met vrouwen niet alleen het hart steelt van ‘Annie’ maar ook van jou. Rory is cute. Rory is een man met bagage. Rory is een man om van te houden. En er is nog een man om van te houden in het verhaal. De kleine Rowland, het zoontje van Rory. De manier waarop hij zijn ‘r’ niet uitspreekt. De manier hoe zijn kinderlijke gedachten verwerkt zijn in het verhaal. En vooral zijn onvoorwaardelijke liefde voor ‘Annie’. Rowland is de held uit Vallen.

Maar niet alleen de personages zijn goed beschreven. Regelmatig kun je het niet laten om hardop te lachen door de bijzondere beschrijvingen van Van Laren. Zo schrijft ze bij de ontmoeting met Harmony: “Je zult wel denken, daar heb je weer zo’n new age zweefmolen.” Zeg eerlijk, je hebt er meteen een beeld bij! En de bijnaam van Rory is Roar... Het grommen brengt een lach op je gezicht.

Vanaf blz 31 weet je eigenlijk al waar het verhaal naartoe gaat. Is dat erg? Totaal niet. Je wilt ook dat het zo eindigt en dat maakt dat je vanaf dat moment de plaatsvervangende liefdeskriebeltjes voor Anne en Rory voelt. Je lacht met hen, huilt met hen en viert elk overwinninkje met Anne, Rory en Rowland.

Jackie van Laren heeft met Vallen een geweldige standalone neergezet. De personages spreken, sluit je in je hart en regelmatig kun je een lach niet onderdrukken. De kriebeltjes die dit feelgood verhaal je geven, maken het geheel af. En na het dichtslaan denk je maar één ding: waarom is dit een standalone? We want more!