Intrigerend, maar te weinig emotie om je echt te raken

Het verhaal van Hyeonseo Lee begint op het moment dat het ouderlijk huis in Hyesan afbrandt. Voor deze brand is het gezin, door de functie van (stief)vader, al een aantal keren verhuisd. Ten tijde van de brand zit Park Min-young (haar oorspronkelijke naam bij haar geboorte was Kim Ji-hae, maar toen haar moeder hertrouwde werd haar naam veranderd) al op de middelbare school.  Haar broer, Min-ho, is een aantal jaren jonger.  Gaandeweg het boek ontvouwt zich een onvoorstelbaar verhaal over het leven van Hyeonseo, door haar zelf opgetekend. Ze is bijna 18 als ze het idee opvat om familie in Shenyang (China) op te zoeken. Ze moet er (illegaal) de rivier voor oversteken die vlakbij hun huis ligt. Ze blijft een tijdje bij een oom en tante, maar net de avond voordat ze naar huis terug wil keren, krijgt ze een telefoontje van haar moeder. Zij zegt haar dat het niet mogelijk is terug te keren, het is te gevaarlijk. Noodgedwongen blijft Min-young, wier naam inmiddels veranderd is in Chae Mi-ran, in China. Haar oom en tante proberen haar uit te huwelijken, maar ze vlucht een paar weken voor de bruiloft. Met haar nieuwe naam, Jang Soon-hyang én identiteitskaart, nog geregeld door haar bijna-schoonouders, vindt ze een baantje in een restaurant. Op een dag wordt ze door de politie opgepakt en ondervraagd. Ondanks dat ze haar een tijd later weer laten gaan, is ze haar bestaan niet meer zeker. Ze besluit naar Shanghai te gaan. Daar verandert ze wederom haar naam, dit keer in Chae In-hee. Na bijna een jaar ziet ze een mogelijkheid om een identiteitskaart te kopen, op naam van Park Sun-ja, haar inmiddels zesde naam. Een tijdje later leert ze Kim kennen en ze wordt verliefd. Hij komt uit Seoel, maar is voor zaken in Shanghai. Hij blijft en huurt een appartement bij haar in de buurt. Ongeveer 2 jaar later komt ze op het idee om naar Zuid-Korea te gaan. Het plan krijgt vaste vormen en ze vliegt naar Seoel. Daar wordt ze uiteindelijk toegelaten en dan vliegt ook Kim terug naar Seoel. Ze vindt er een baan en voor de laatste keer verandert ze haar naam, nu in Hyeonseo Lee. Als ze goed en wel gesetteld is, vat ze het idee op om ook haar moeder naar Zuid-Korea te laten komen. De consequenties van de uitvoering van dat idee had niemand op voorhand kunnen bedenken.

In de inleiding van het boek Meisje met zeven namen merkt Hyeonseo op: 'Ik dacht dat het leven in Noord-Korea normaal was. De gebruiken en de heersers aldaar werden pas eigenaardig door tijd en afstand'. Het is deze opmerking die precies de situatie weergeeft. Als westerling hoor, zie en lees je wel eens iets over de situatie in Noord-Korea. Door dit boek krijg je pas (en eigenlijk nog maar deels) een inzicht in het ‘echte’ leven in Noord-Korea en dat is onthutsend. Mensen moeten veel en mogen weinig en het minste of geringste foutje dat iemand maakt kan al fataal zijn. Verder kun je alleen maar iets bereiken middels omkoping. Er is niemand die je helpt uit naastenliefde, alle hulp kost geld. Omkoping en afpersing is schering en inslag, tot in de hoogste top van de maatschappij. Zoals Hyeonseo opmerkt weten de mensen die er wonen niet beter. Het besef dat het leven in Noord-Korea helemaal niet zo normaal is komt op het moment dat iemand ziet en meemaakt dat het ook anders kan, maar dit is slechts voor heel weinigen weggelegd.

Ondanks alle schokkende gebeurtenissen is Meisje met zeven namen een nogal rationeel en sec geschreven verhaal. Zelfs de emoties die in het verhaal voorkomen weten je eigenlijk niet écht te raken. Het verhaal is meer een opsomming van de dingen die in het leven van Hyeonseo gebeuren en dat is ontzettend jammer. Hyeonseo heeft een keer haar verhaal gedaan in de TED-Talk. Dat verhaal kende wél emotie én hoop. Want ondanks het feit dat ook zij nog steeds niet ‘vrij’ is, wil ze op alle mogelijke manieren proberen haar landgenoten te helpen. Het verhaal van Hyeonseo is zeker indrukwekkend en indringend. Ze heeft een enorme overlevingsdrang gekend en heel veel problemen het hoofd moeten bieden, maar als het boek nog meer uit het hart geschreven zou zijn en met meer emotie, dan had het je als lezer nóg meer kunnen raken, maar dat is helaas niet het geval.