Afgezwakt door de niet originele insteek

M.J. Arlidge heeft in het verleden veelal geschreven voor tv-producties (o.a. EastEnders). Tevens bewerkte hij tv-series zoals Monarch of the Glen. Daarna begon hij met produceren en creëren van shows voor de BBC. In 2007 startte hij, samen met twee collega’s, een eigen productiebedrijf. Zij produceerden een aantal succesvolle Engelse misdaadseries. Naast dit alles schrijft Arlidge voor bekende misdaadseries zoals Silent Witness. Met Iene Miene Mutte maakte hij zijn debuut als thrillerauteur.

Helen Grace is inspecteur bij het team Zware Misdrijven in Southampton. Haar zus Marianne, een seriemoordenaar, is door haar doodgeschoten. Nog steeds wordt ze met dit gegeven geconfronteerd. Dan dient zich er een nieuwe zaak aan. Een man is in een verlaten huis gevonden door een junk. Het gaat om Alan Matthews, zakenman, fondsenwerver voor goede doelen en actief lid van de doopsgezinde kerk. Zijn hele bovenlichaam is opengesneden en zijn hart is verwijderd. Dit hart wordt de volgende ochtend bij zijn familie bezorgd. Helen en haar team zijn net met het onderzoek begonnen of er wordt al een tweede lichaam gevonden. Het is Christopher Reid, getrouwd en vader van een dochtertje. Ook bij hem is het hart verwijderd. Zijn hart wordt bij zijn werkgever afgegeven. Dan valt er een derde slachtoffer, maar de dader wordt gestoord voordat het hart verwijderd kan worden. Enkele dagen later is het weer raak. Tony, een collega van Helen, gaat undercover en via een ander meisje komen ze achter de identiteit van de (vermoedelijke) dader. De onvermijdelijke klopjacht wordt ingezet, maar er doet zich een aantal onverwachte wendingen voor en die maken het er niet gemakkelijker op om de dader te ontmaskeren.

M.J. Arlidge maakt in Piep zei de muis gebruik van korte, snelle hoofdstukken. In rap tempo worden de personages voorgesteld en ook de rest van het verhaal ontwikkelt zich in een ijltempo. Er zit derhalve genoeg vaart in het boek. Jammer is dat de onderwerpen in het verhaal weinig origineel zijn. Een massamoordenaar, prostitutie, martelingen en verminkingen, al veel en vaak gebruikt in thrillers. Ook de setting en de insteek is niet nieuw: een schimmige buurt waar prostituees en druggebruikers veelal rondhangen in vervallen en verlaten huizen. Een vrouwelijke rechercheur, getekend door gebeurtenissen in het verleden, een doorzetter, keihard voor zichzelf en anderen. Maar ook de menselijke trekjes, emoties, betrokkenheid, het vechten tegen onrecht en de zoektocht naar liefde en vriendschap ontbreken niet. Wel een personage waar je ‘iets mee kunt’. De personages om Helen heen zijn divers: politieagenten van divers pluimage, maar ook een vasthoudende journaliste die alles over heeft voor een scoop en Helen zelfs probeert te chanteren. Al deze personages zijn goed neergezet; ze hebben allemaal hun eigen (privé)problemen en eigenaardigheden die je al snel te weten komt en dus zijn er zijn maar weinig woorden nodig om ze te karakteriseren.   

De plot kent enkele toch wel verrassende wendingen. Er resten slechts een of twee losse eindjes die waarschijnlijk in een volgend boek opgepakt zullen gaan worden. Kortom, een verhaal en een reeks personages die zich uitstekend lenen voor een tv-serie. En dat is dan ook precies wat het plan is. Jammer is dat je als lezer het gevoel krijgt dat het verhaal grotendeels hierop geschreven is. Het lijkt vaak meer een script dan een boek. In Nederland is Piep zei de muis pas het tweede boek in de ‘Helen Grace reeks’, na Iene Miene Mutte. In Engeland is Arlidge al aan zijn vijfde boek toe, dus liefhebbers kunnen nog even vooruit. Hopelijk zijn deze verhalen net zo goed, maar wel iets origineler in setting en/of onderwerp.