Aangrijpend maar soms langdradig

Rosamund Lupton studeerde in 1986 af aan de universiteit van Cambridge. Ze schreef en besprak boeken voor The Literary Review. Vervolgens won ze een wedstrijd om het beste tv-script. Sindsdien werkte ze fulltime als scenarioschrijfster voor de BBC en scriptschrijfster voor televisie en film. Zusje is haar eerste literaire thriller. Ze is momenteel bezig aan haar tweede boek, Afterwards, dat in 2011 uitgegeven zal worden.
Tess, de 5 jaar jongere zus van Beatrice, is al een aantal dagen vermist. Op het moment dat Beatrice, die samen met haar vriend Todd in New York woont, de onheilstijding hoort, neemt zij de eerste de beste vlucht naar Londen, waar haar moeder en zusje wonen. Tess is zwanger van een van de docenten van de kunstacademie, maar haar moeder is hier niet van op de hoogte. De huisbaas van Tess, die haar bij de politie als vermist heeft opgegeven, heeft tevens gezegd dat zij telefonisch lastig gevallen werd.
Als Beatrice een aantal dagen in Londen is, hoort zij dat Tess dood aangetroffen is in een toiletgebouw in Hyde Park. Iedereen is er van overtuigd dat het zelfmoord is; Beatrice is de enige die denkt dat Tess geen zelfmoord heeft gepleegd. Zij gaat derhalve op onderzoek uit. Tijdens haar zoektocht stuit zij op diverse vreemde en tegenstrijdige zaken. Dit alles maakt haar alleen maar meer vastberaden de waarheid omtrent de dood van Tess te achterhalen.
Het is, om te beginnen, jammer dat er in de korte inhoud van het boek al vermeld wordt dat Tess dood wordt aangetroffen, terwijl dit pas op pagina 64 aan de orde komt. Een deel van de spanning wordt hierdoor, op voorhand, al door weggenomen.
Verder heeft de schrijfster gekozen voor een speciale vertelstijl. Zij vertelt het verhaal vanuit het perspectief van Beatrice, die in briefvorm terugblikt op haar relatie met Tess in het verleden. Dat is stilistisch gezien een gedurfde vorm. Maar het vergt ook extra inspanning van de lezer. Zusje is dan ook geen boek dat makkelijk wegleest. In de eerste plaats omdat er meerdere verhaallijnen, niet altijd even inzichtelijk, door elkaar lopen. In de tweede plaats door de reeds genoemde briefvorm in de ik-stijl. In de derde plaats omdat heden en verleden elkaar afwisselen. In het heden lopen namelijk ook nog de gesprekken van Beatrice met Wright, advocaat van het OM, die haar verklaring opneemt. Deze gesprekken vertellen eigenlijk het hele verhaal.
Wat wel heel mooi uit het verhaal naar voren komt is de onvoorwaardelijke liefde van Beatrice voor haar zus. Zij doet er alles aan om de waarheid omtrent de dood van haar zus te achterhalen, ook al levert dit een aantal hachelijke situaties op. De band tussen Beatrice en Tess is, ondanks het feit dat zij niet bij elkaar in de buurt wonen, zeer hecht en dit alles wordt mooi beschreven. Dit blijkt ook uit het feit dat zij uiteindelijk alleen staat in haar strijd om gerechtigheid en om de waarheid boven tafel te krijgen. Er is niemand die twijfelt aan de zelfmoord van Tess, alleen bij Beatrice overheerst het gevoel dat er meer aan de hand is.
Ze houdt, in haar brief, haar zus ook op de hoogte van al haar gedachten en over alles wat er gebeurt in haar zoektocht, omdat zij het idee heeft dat Tess hier recht op heeft.
Vorm en inhoud zijn dus gestileerd, mooi en bij vlagen emotioneel. Het lijkt wel of de schrijfster juist op die elementen gefocust is geweest, want het verhaalverloop is traag, met een zekere langdradigheid als gevolg. De spanning is ondergeschikt gemaakt aan de ethiek. Dat is jammer voor de liefhebber van de snelle, spannende thriller. Maar juist mooi voor diegene die graag de nadruk gelegd ziet op emotie en een mooi verhaal.