Lezersrecensie
Een respectvol verhaal over Alzheimer.
Marjolijn vertelt in dit boek over haar vader. Hij heeft een accountantskantoor en redt zich aardig goed. Hij heeft een fijn sociaal netwerk om zich heen en dat is prettig want omdat Marjolijns broer met zijn gezin in Duitsland woont, staat ze er toch een beetje alleen voor als het op de zorg voor haar vader aankomt.
En de zorgen komen er, ze volgen elkaar in snel tempo op. Eerst neemt haar vader ineens drastische beslissingen. Hij stopt met autorijden, doet zijn accountantskantoor aan de kant en vraagt meer hulp van zijn dochter.
Langzamerhand beginnen de mensen om haar vader heen zich zorgen te maken, hij ruikt niet fris, maakt fouten en is soms heel erg in de war. Zou hij dementeren? En vooral…wat nu?
Als lezer voel je de bui al aankomen, dit gaat niet goed.
Ik voelde een diep respect voor Marjolijn en haar gezin en familie, om een ziekte te beschrijven zonder te blijven hangen in verdriet en beschuldigingen is heel erg knap.
Er gebeuren nare dingen, zowel haar vader als Marjolijn moeten door verschillende fases van rouw heen en dat voordat haar vader overleden is. En dan de rust die ze naar hem toe blijft bewaren.
Haar vriend die altijd achter haar blijft staan, wat fijn dat hij er is.
Haar vader wordt heel opstandig, soms agressief en kan op goede dagen zijn ziekte heel goed verbloemen.
Ik voelde plaatsvervangende schaamte voor enkele mensen in de zorg die hun niet goed helpen en begeleiden. Maar ook voor de kennissen die ineens beweren dat het allemaal wel meevalt, zo herkenbaar! Ik was trots op diegene die wel achter Marjolijn blijven staan en haar ondersteunen.
Er volgen meerdere opnames voordat haar vader op de juiste plek is. Zo vermoeiend en frustrerend.
Het was voor mij, als verzorgster in een verpleeghuis een mooi boek om te lezen, niet om de kant van de familie te leren kennen want die ken ik ook helaas maar al te goed maar om een verhaal te lezen dat diepe indruk op mij maakte en dit te kunnen delen.
Marjolijn is niet de enige, mantelzorgers zijn er in grote aantallen. Ik hoop dat dit boek voor hun herkenning en bevestiging brengt die je soms zo nodig hebt als je in deze situatie leeft.
En de zorgen komen er, ze volgen elkaar in snel tempo op. Eerst neemt haar vader ineens drastische beslissingen. Hij stopt met autorijden, doet zijn accountantskantoor aan de kant en vraagt meer hulp van zijn dochter.
Langzamerhand beginnen de mensen om haar vader heen zich zorgen te maken, hij ruikt niet fris, maakt fouten en is soms heel erg in de war. Zou hij dementeren? En vooral…wat nu?
Als lezer voel je de bui al aankomen, dit gaat niet goed.
Ik voelde een diep respect voor Marjolijn en haar gezin en familie, om een ziekte te beschrijven zonder te blijven hangen in verdriet en beschuldigingen is heel erg knap.
Er gebeuren nare dingen, zowel haar vader als Marjolijn moeten door verschillende fases van rouw heen en dat voordat haar vader overleden is. En dan de rust die ze naar hem toe blijft bewaren.
Haar vriend die altijd achter haar blijft staan, wat fijn dat hij er is.
Haar vader wordt heel opstandig, soms agressief en kan op goede dagen zijn ziekte heel goed verbloemen.
Ik voelde plaatsvervangende schaamte voor enkele mensen in de zorg die hun niet goed helpen en begeleiden. Maar ook voor de kennissen die ineens beweren dat het allemaal wel meevalt, zo herkenbaar! Ik was trots op diegene die wel achter Marjolijn blijven staan en haar ondersteunen.
Er volgen meerdere opnames voordat haar vader op de juiste plek is. Zo vermoeiend en frustrerend.
Het was voor mij, als verzorgster in een verpleeghuis een mooi boek om te lezen, niet om de kant van de familie te leren kennen want die ken ik ook helaas maar al te goed maar om een verhaal te lezen dat diepe indruk op mij maakte en dit te kunnen delen.
Marjolijn is niet de enige, mantelzorgers zijn er in grote aantallen. Ik hoop dat dit boek voor hun herkenning en bevestiging brengt die je soms zo nodig hebt als je in deze situatie leeft.
2
Reageer op deze recensie