Knallend thrillerdebuut

Wanneer een brand in een grote Antwerpse bioscoop tientallen slachtoffers eist, en de brand blijkt aangestoken, rijst al snel het vermoeden dat het om een aanslag gaat. Commissaris Stef Cools en zijn team onderzoeken de zaak. De rechts-populistische burgemeester Denaeyer mengt zich continu door het onderzoek in een bepaalde richting te willen sturen. Hij heeft er vanwege naderende verkiezingen baat bij dat de bevolking denk dat het een terroristische aanslag is. Wanneer IS de verantwoordelijkheid voor de aanslag opeist, komt dat Denaeyer goed uit, maar Cools blijft er van overtuigd dat de dader in extreemrechtse kringen gezocht moet worden. Als de dader contact opneemt met Cools, wordt hij in zijn vermoedens bevestigd. Het wordt een persoonlijke strijd tussen Cools en de aanslagpleger.

Dat je met klassieke -en enigszins uitgekauwde- ingrediënten toch een boeiend en spannend verhaal kunt schrijven, bewijst Hugo Luijten met Verast. Zo is er Cools, een onbehouwen, cynische commissaris die vooral zijn eigen zin doet en overal mee lijkt weg te komen, maar toch een klein hartje heeft. Hoeveel thrillers zijn er niet gestoeld op zo’n karakter? En toch voelt het personage aan als een verfrissend nieuw karakter. Het is moeilijk om er een vinger achter te krijgen waarom dit zo is. Is het de hele entourage? De manier waarop het figuur gestalte krijgt? Ook met de thematiek van het verhaal lijkt hetzelfde aan de hand. De rol van de media in een politieonderzoek en een weerbarstige commissaris die botst met hogerhand vanwege politieke belangen zagen we ook al veel vaker in thrillers, net als een psychopaat die het op een politiespeurder voorzien heeft.

Of is het omdat dit verhaal zo akelig dicht tegen de realiteit aanschurkt? Het over het algemeen zeer realistische verhaal zorgt voor extra spanning en angst bij de lezer: dit is geen ver-van-mijn-bedshow, maar kan zomaar waarheid worden. Met zeer weinig middelen kan je veel schade berokkenen en dat stemt tot nadenken en somberheid. Alleen daarom al is het een zeer beklemmend verhaal. Maar het is vooral realistisch omdat plaatsen en personen herkenbaar zijn. Voor wie Antwerpen en de belangrijkste personen daar een beetje kent, is Verast een feest van herkenning.  

Het boek is zonder meer in balans. Luijten beschrijft detaillistisch, zonder langdradig te worden. Hoofdpersonage Cools leer je voldoende kennen, zonder al zijn geheimen en nukken te kennen. En er zijn de beeldende en soms gruwelijke beschrijvingen van gebeurtenissen, waarbij er ruimte genoeg blijft voor de fantasie van de lezer en het vormen van beelden in je hoofd. En, gelukkig, naast alle ellende van het verhaal neemt humor een belangrijke plaats in in het verhaal.

Het verhaal wordt zo goed als chronologisch verteld en Verast kent eigenlijk maar een verhaallijn. Dit maakt het makkelijk te volgen. Saai wordt het overigens nergens, Luijten weet de spanning er continu gedoseerd in te houden in de zoektocht naar de waarheid.

Hugo Luijten schreef eerder een bundel met korte verhalen en een roman. ‘Verast’ is zijn thrillerdebuut. En zo moet worden gezegd: een zeer verdienstelijke eerste thriller. De perfecte thriller bestaat, net zoals de perfecte moord, niet, maar Verast komt wel aardig in de buurt. Of Luijten opnieuw een topthriller weet te schrijven, weten we snel: een vervolg, De Brexit-moorden, verschijnt over enkele maanden.