Plat als een paletmesje

Pinch, de hoofdpersoon en Italian Teacher in het boek, groeit op in de schaduw van zijn formidabele, maar afschuwelijk egoïstische vader, die niet alleen zijn kinderen (uiteindelijk bijna twintig), maar ook hun moeders behandelt alsof ze niets zijn.
Dat wordt al snel na openen van het boek duidelijk als Bear, Pinch' vader, getroffen wordt door de wijze waarop Natalie bezig is achter haar draaischijf met klei, dat hij haar uren zo laat zitten zodat hij haar kan 'vereeuwigen' :

"Bear is occupied, cursing this bastard of a painting, especially when he achieves something sublime, as if it’s him against the pic ture and he just slipped something past his foe. He works on all parts of the painting at once, adjusting harmony, refining, obliterating-the pain of it being wrong, fucking wrong still. “A minute more, sweetie.”
She clutches her bare knees, shivering. (Bear never closed the front door.) A magnified part of her body takes form on the other side of the canvas, but she doesn’t know whichmhis sitters are never allowed to know, lest they become self-conscious and adjust.
Abruptly he halts, jotting something in the sketch pad. He tears out the page and summons Pinch, who is sent back to his mother with the folded note. She opens Bear’s letter, mailed from across the room: “To my Natty, loved more than paints can say.” What strikes her is that Bear signed it, his full name, underscored with a flourish.
“Bear, please.”
“Finishing up. Need you there one second. One more. just.”

Ze is gebroken tegen de tijd dat hij klaar is, om vervolgens te moeten meemaken dat hij er niet tevreden over is. Dat betekent dat het schilderij vernietigd moet worden... Met een paar flinke halen met de schaar wordt het eerste deel van de vernietiging uitgevoerd, en daarna propt Bear het in een olievat en krijgt Pinch de opdracht om met de aansteker de boel in brand te steken:

"Don't," Natalie pleads. "That's my whole day, wasted. Please, Bear. Could you consider--"
The painting ignites. Bear pulls their son back to safety, depositing himon the cobbles, stroking the kid's head in thanks. Apologetically, Bear approaches his wife, nestles his face against her neck.
Destruction is a relief as completion never can be. But it's *his* completion, *his* destruction, *his* relief.

En dat, zoals de Engelsen zeggen, sums it all up: er is er maar één belangrijk voor Bear en dat is Bear. Pinch doet zijn hele leven zijn best om zijn vader te plezieren, maar die valt niet te plezieren zo wordt keer op keer bewezen.

Rachman kleurt met Bear een stereotiep beeld van de egoïstische, flamboyante kunstenaar in, en doet hetzelfde met de kunstwereld waarin Bear zich beweegt. Dat is in het begin nog wel aardig om te lezen, maar het is zo ééndimensionaal dat het na verloop van tijd vermoeiend is en daarna ergerlijk voorspelbaar. Zelfs de 'twist' aan het eind is zo dik opgezet dat je die van grote afstand kunt zien. Er zijn absoluut kunstenaars en kunstminnaars die zijn zoals Rachman ze heeft vastgelegd, maar zijn ook andere kanten aan kunst, kunstenaars en kunstliefhebbers die Rachman - op hier en daar een aantal diepzinnig lijkende opmerkingen of gedachten na - negeert. Dat is jammer, want daardoor blijven de personages en de setting zo plat als paletmesje, waardoor zij bij lange na niet zo kleurrijk zijn als de omslag van het boek belooft.