Een toepasselijke titel

De wat oudere YA-lezers zullen P.C. en Kristin Cast zeker al kennen. In 2010 kwam het eerste boek van hun ‘Huis van de Nacht’-serie uit, waarna er nog elf (!) de weg naar de boekenkasten van vele fans wisten te vinden. Op Hebban zijn alle delen gemiddeld zelfs met vier of meer sterren gewaardeerd. Dit succesverhaal wekt dan ook meteen hoge verwachtingen voor de nieuwe serie van dit moeder & dochter-duo. De plot is veelbelovend; tieners die de elementen kunnen beheersen omdat er voor hun geboorte met hun embryo’s is geëxperimenteerd.  

Foster en Tate ontmoeten elkaar letterlijk tijdens de stilte voor de storm. Hij komt over als een domme sporter en zij gedraagt zich als een bitch. Maar als een tornado een ravage aanricht op het sportveld van Homer Highschool in Missouri staan ze zij aan zij en ontdekken dat ze het element lucht kunnen besturen. Na de ramp moeten Foster en Tate elkaar leren vertrouwen om uit de handen van de groep van dr. Rick Stewart te blijven – de man die jaren geleden met hun embryo’s geknoeid heeft en ze nu wil inzetten voor zijn eigen plannen. Samen gaan Foster en Tate op zoek naar de andere drie koppels die Stewart gecreëerd heeft, maar voor wie nog geen vuiltje aan de lucht lijkt te zijn.  

Pleisters kan je het beste snel ergens aftrekken, dus laten we dat maar meteen doen. Dit boek kan niet aan de verwachtingen tippen. Op meerdere punten schieten de auteurs tekort en dat levert een eerste deel van een serie op dat niet reikhalzend doet uitkijken naar het volgende.   De plot lijkt interessant, genetische manipulatie, tieners die de elementen kunnen beheersen en een kwaadaardige wetenschapper. De uitleg over de experimenten van dokter Rick zijn alleen te basaal om geloofwaardig te zijn en hadden een betere uitleg moeten krijgen.  

Wat wel gewaardeerd wordt is de diversiteit van de personages − ze zijn blank, gekleurd, transgender, hebben een rijke achtergrond, zijn thuisgeschoold, etc. Hun persoonlijkheid en beschrijvingen laten helaas wel te wensen over. Foster gedraagt zicht als een bitch, dat zegt ze op de tweede pagina zelf ook al en dat verandert tijdens het verhaal maar weinig. Ongeduldig, snel oordelend en met weinig inlevingsvermogen, met een huid als ‘bloedmooi vlekkeloos marmer’. Daardoor kan de lezer zich niet goed inleven in haar verhaal. Cora, haar donkere adoptiemoeder wordt nog vreemder beschreven en met zoveel mogelijk bijvoeglijk naamwoorden: ‘Cora’s stevige dreadlocks’, ‘Cora’s mollige vingers’, ‘De scherpe kalmte was in haar stem terug toen ze verderging, romig en vol met een beetje pit, net Mexicaanse warme chocolademelk.’ Stereotypering is blijkbaar ook een kunst.  

De vreemde woordkeuze wordt de vertaler Henny van Gulik niet aangerekend, de Engelse versie schijnt namelijk nog erger te zijn (Tate noemt zijn opa blijkbaar ‘G-pa’). De schrijfstijl verraadt de dramatiek van de personages, er wordt veel gevloekt en geschreeuwd naar elkaar en het overgrote deel van het verhaal is in dialoogvorm opgeschreven. Het lijkt of de auteurs geen beeld hebben van het niveau van young adults en geprobeerd hebben ‘hip’ en ‘cool’ te schrijven. Jammer, want de actiescènes zijn wel beeldend geschreven.  

De afbeeldingen in het boek zijn een leuk idee en maken deel uit van een graphic novel die in 2020 zal uitkomen. Sommige afbeeldingen komen daardoor niet overeen met de geschreven tekst en kunnen spoilers bevatten. De gigantische spierbundels die Tate heeft zijn overdreven en nog maar net anatomisch correct, wat dan eigenlijk wel weer past bij de overdreven manier van schrijven. P.C. en Kristin Cast hebben een gat in de lucht geslagen met dit eerste deel. Een toepasselijker titel hadden ze niet kunnen kiezen.