Lezersrecensie
Sfeervol debuut
Het eerste hoofdstuk van het boek speelt zich af in 2004. Ann Mitchell is op dat moment acht jaar getrouwd met Wade en ze wonen erg afgelegen, op een berg, in de staat Idaho. Wade's eerste vrouw, Jenny, zit in de gevangenis na de moord op hun jongste dochter May. Dit gebeurde negen jaar geleden. Bij deze verschrikkelijke gebeurtenis is de oudste dochter, June, weggevlucht in het bos en sindsdien nooit meer teruggezien.
Wade lijdt aan dementie, net zoals zijn vader, en lijkt steeds meer te vergeten van het verleden, van wat er is gebeurd. Ann probeert nog steeds, na al die jaren, te begrijpen wat er zich op die fatale dag in 1995 heeft afgespeeld. Wat ging er door het hoofd van Jenny op het moment dat ze met een bijl haar jongste kind vermoordde? Ann laat haar verbeelding spreken en maakt zo haar eigen versie van de gebeurtenis.
Emily Ruskovich neemt je in haar debuut mee naar een plek waar het verleden de toekomst bepaalt. De eenzaamheid van de personages slaat je, tussen de regels, in het gezicht. Je kan de afgelegen berg zien, het onherbergzame proeven, het verdriet ruiken...
De personages zijn goed uitgewerkt en hebben elk hun eigen demonen om tegen te vechten.
Ann probeert Wade geaard te houden, zolang het kan. Ze lijdt onder het feit dat al Wade's herinneringen elke dag verder lijken weg te drijven van hem.
Jenny probeert te overleven in de gevangenis terwijl Wade probeert te overleven in zijn wereld die overgebleven is na 1995.
De schrijfstijl van Ruskovich is prachtig. Het lijkt alsof het tempo van het boek aangepast wordt aan de verschillende verhalen. Korte en lange zinnen wisselen elkaar af en worden zo gebruikt om een sfeer te creëren die past bij het moment. Het boek leest niet erg vlot en dat zorgde er bij mij wel voor dat ik soms na enkele pagina's het boek weer aan de kant legde om het op een later moment weer op te pakken.
De rode draad van het boek is muziek. Het liedje dat May zong op het moment dat Jenny haar onverklaarbare daad uitvoerde, de pianomuziek die Elizabeth herinnert aan Sylvia,....de muziek lijkt zowel een boodschapper van geweld en angst als een houvast voor diegenen die het het hardste nodig hebben.
Door het steeds heen en weer switchen in de tijd moet je wel de aandacht er goed bijhouden. Er wordt op deze manier meer diepgang in de personages gebracht, de achtergronden worden goed uitgewerkt, maar het zorgt soms toch voor enige verwarring bij de lezer. Het kernjaar 1995 blijft gelukkig wel steeds centraal staan.
Dit boek is een aanrader voor wie van lezen houdt om het lezen zelf. Ik kijk in ieder geval uit naar een vervolg op dit debuut met een krachtig verteld verhaal.
Wade lijdt aan dementie, net zoals zijn vader, en lijkt steeds meer te vergeten van het verleden, van wat er is gebeurd. Ann probeert nog steeds, na al die jaren, te begrijpen wat er zich op die fatale dag in 1995 heeft afgespeeld. Wat ging er door het hoofd van Jenny op het moment dat ze met een bijl haar jongste kind vermoordde? Ann laat haar verbeelding spreken en maakt zo haar eigen versie van de gebeurtenis.
Emily Ruskovich neemt je in haar debuut mee naar een plek waar het verleden de toekomst bepaalt. De eenzaamheid van de personages slaat je, tussen de regels, in het gezicht. Je kan de afgelegen berg zien, het onherbergzame proeven, het verdriet ruiken...
De personages zijn goed uitgewerkt en hebben elk hun eigen demonen om tegen te vechten.
Ann probeert Wade geaard te houden, zolang het kan. Ze lijdt onder het feit dat al Wade's herinneringen elke dag verder lijken weg te drijven van hem.
Jenny probeert te overleven in de gevangenis terwijl Wade probeert te overleven in zijn wereld die overgebleven is na 1995.
De schrijfstijl van Ruskovich is prachtig. Het lijkt alsof het tempo van het boek aangepast wordt aan de verschillende verhalen. Korte en lange zinnen wisselen elkaar af en worden zo gebruikt om een sfeer te creëren die past bij het moment. Het boek leest niet erg vlot en dat zorgde er bij mij wel voor dat ik soms na enkele pagina's het boek weer aan de kant legde om het op een later moment weer op te pakken.
De rode draad van het boek is muziek. Het liedje dat May zong op het moment dat Jenny haar onverklaarbare daad uitvoerde, de pianomuziek die Elizabeth herinnert aan Sylvia,....de muziek lijkt zowel een boodschapper van geweld en angst als een houvast voor diegenen die het het hardste nodig hebben.
Door het steeds heen en weer switchen in de tijd moet je wel de aandacht er goed bijhouden. Er wordt op deze manier meer diepgang in de personages gebracht, de achtergronden worden goed uitgewerkt, maar het zorgt soms toch voor enige verwarring bij de lezer. Het kernjaar 1995 blijft gelukkig wel steeds centraal staan.
Dit boek is een aanrader voor wie van lezen houdt om het lezen zelf. Ik kijk in ieder geval uit naar een vervolg op dit debuut met een krachtig verteld verhaal.
5
1
Reageer op deze recensie