Een klein boekje met grote zeggingskracht

Marcel is het debuut van Erwin Mortier (1965) uit 1999. Het verhaal gaat over een naamloze ik, een negenjarige jongen, die opgroeit in de zeventiger jaren, die opgroeit onder de hoede van zijn grootmoe. In het huis van grootmoe waart de geest van Marcel, die sneuvelde in de oorlog. Hoewel de ik-figuur enorm lijkt op deze onbekende oom, blijft het voor hem onduidelijk welke rol Marcel speelde in de familie en in de oorlog. Aangezien het perspectief bij de ik-figuur ligt, laat de auteur ook de lezer in het ongewisse en moet men lang raden naar de ware toedracht.

Mortier heeft, door gebruik te maken van de kinderlijke ik-persoon, een roman geschreven die licht aandoet. Ook de humor geeft het verhaal veel luchtigheid. De lezer moet tussen de regels lezen en de lege ruimtes zelf opvullen, moet zoeken naar de diepere gronden. De auteur maakt veelvuldig gebruik van mooie en geestige beeldspraak waardoor het lezen van deze roman een feestje wordt.

De onderliggende thema's worden in grotere metaforen beschreven. Waarbij het huis van grootmoe model staat voor de familie, die eens zo groot was, nu onderhevig is aan slijtage. De verschillende begroeiing in de tuin kan zo leiden tot de wens tot het uitroeien van enkele ongewenste gewassen.

Mortier schreef een mooie kleine roman met verdekt opgestelde, onder een laag humor verborgen, diepgang die bij herlezing nog meer thema's zal blootleggen in een plezierige, weelderige schrijfstijl. Een pareltje.