En toen was de ontmoeting tussen Van Veeteren en Barbarotti een feit

Håkan Nesser (1950), wie kent hem niet? Voor sommigen is hij de man achter de thrillerserie met Van Veeteren of die met Barbarotti, anderen kennen hem vooral als de auteur van prachtige standalones, zoals ‘De stilte na Sarah’, ‘De zomer van Kim Novak’ of ‘De levenden en de doden in Winsford’. Wie ooit het geluk had om Nesser te ontmoeten, zal onder de indruk zijn van de man zelf. Welbespraakt en bijzonder aimabel, iemand die je meteen in je hart sluit.

Meer dan vijftien jaar is het geleden dat commissaris Van Veeteren zijn laatste zaak oploste. En het laatste boek met inspecteur Barbarotti werd ook alweer zeven jaar geleden geschreven. De fans waren dan ook bijzonder verheugd toen de auteur een paar jaar geleden aankondigde dat een ontmoeting tussen zijn twee protagonisten wel eens werkelijkheid zou kunnen worden. En ja hoor, ondertussen is het gebeurd. In een boek met de bijzondere titel ‘De vereniging van linkshandigen’.

Van Veeteren is een paar dagen verwijderd van zijn 75e verjaardag en geniet samen met zijn vrouw van een welverdiende vakantie. Niet in Nieuw-Zeeland zoals ze iedereen wijsgemaakt hebben, wel in een kuststadje in eigen land. Ter info voor wie niet vertrouwd is met de Van Veeteren-boeken, het gaat om een fictief land in Noord-Europa, dat heel wat Nederlandse en/of Vlaamse trekjes vertoont. Niet ver van zijn vakantieverblijf wordt een lijk opgegraven dat verwijst naar een cold case van twintig jaar geleden. Een zaak waarbij vier mensen omkwamen tijdens een brand in een hotel, waar ze de reünie van hun club vierden. De club die ze in hun jeugd hadden opgericht en waar alleen linkshandigen lid van mochten worden.

Zoals dat alleen in fictie kan, mag de sinds jaren gepensioneerde Van Veeteren meewerken aan het oplossen van de nieuwe zaak. En dat gaat langzaam, heel langzaam. Er zijn ontzettend veel dialogen tussen hem en zijn partner, er wordt heel wat gefilosofeerd en gespeculeerd. Hoewel je het boek als gezapig en traag zou kunnen beschrijven, is het zo mooi om te lezen, Nesser is vermoedelijk niet in staat lelijke teksten te schrijven… Heerlijk ook om te lezen hoe groot de liefde en het begrip tussen beide oudere mensen zijn, dat maakt misschien nog het meest indruk. Hoewel er ook wat aandacht is voor de huidige generatie, met onder andere speurder Radovic, is het toch van Veeteren die de hoofdrol opeist.

Het oude lijk waarmee Van Veeteren en collega’s geconfronteerd worden, is niet het enige. Want even later valt er een nieuwe dode te betreuren, in een Zweeds bos dan nog wel, meteen zitten we een stuk noordelijker. En laat het nou inspecteur Barbarotti zijn die op die zaak gezet wordt. Na een tijd wordt ook hier duidelijk dat er een link is met de cold case waar Van Veeteren aan werkt. We zijn ondertussen halfweg het boek en de lezer heeft zich tegen die tijd al meermaals afgevraagd waar onze vriend met de Italiaanse naam toch blijft, het is vast een kwestie van de spanning op te bouwen. Nou zijn we dat van Barbarotti natuurlijk gewoon, want in zijn eerste zaak ‘De man zonder hond’ duurt het ook erg lang voor hij zijn opwachting maakte. Wanneer dat in ‘De vereniging van linkshandigen’ uiteindelijk toch gebeurt, is dat zonder het verwachte vuurwerk, hier blijft de lezer toch een beetje op zijn honger zitten.

Is ‘De vereniging van linkshandigen’ een spannend boek? Goh, dat zal door iedereen anders ervaren worden. Verwacht je een hoog tempo en veel actie, dan ben je eraan voor de moeite. Wie Nesser kent, zal echter niet dat soort thriller verwachten, wel een mooi geschreven en rustig verhaal. Een goed uitgewerkte plot, waar je je gedachten bij moet houden. En dat is precies wat je krijgt, niets meer en niets minder.

* Recensie gebaseerd op 'De vänsterhäntas förening', de originele versie van het boek *