Waanzin in het kwadraat

Thomas Olde Heuvelt (1983), de internationaal doorgebroken Nederlandse auteur van ‘griezelthrillers’, vindt het een dankbare opdracht. Hij schrijft dan ook het geschenk van de Spannende Boeken Weken 2019. Een opvallende titel heeft hij alvast te pakken: Dolores Dolly Poppedijn. Iris Compiet zorgt voor een geschikte vormgeving en bijpassende, voorbeeldige illustraties.

“Op de zesde ochtend spoelde ik je haar met bleekmiddel en verfde ik het blond. Jij was bij ons gekomen met donkere haartjes, wat een echte Dolores natuurlijk niet stond.”

Charlotte en Gilman zijn de ouders van baby Dolores. Het dochtertje overlijdt echter; de jonge moeder krijgt het bijzonder zwaar om dit verschrikkelijke verlies een plaats te geven. Om zijn vrouw te troosten haalt hij Dolly (ter nagedachtenis) in huis; een hond, een herderteef om precies te zijn. Vanaf dit voorval volgen de bizarre gebeurtenissen elkaar gestaag op. Een mannelijke pop komt het gezin vervoegen, hij past niet in het plaatje. Het speeltje moet en zal veranderen in een meisje, zoals baby Dolores. Een nieuw vreselijk drama kondigt zich aan.

“Ik haal poppen uit de schuur, zet mijn poppen op de schappen na een poppendokterkuur om lappenpoppen op te lappen! Vergeef me dat ik af en toe een rijmpje verzin!”

Dolores Dolly Poppedijn is een wonderlijke en lugubere novelle van nog geen honderd (kleine) pagina’s. Charlotte, de ik-verteller, houdt van rijmvorm om haar gedachtes en gevoelens weer te geven. Een originele insteek is het zeker; nochtans schuilt hier een gevaar. Mogelijkerwijs ga je eerder letten op het rijm dan op de inhoud van het verhaal. Goed dat de vertelkunsten van de auteur het verhaal overeind houden. Een jonge moeder – helemaal verdwaasd - houdt een ernstig trauma over aan het overlijden van haar dochtertje. Het is een grote puinhoop in haar hoofd. Daarom duurt het ook wel even vooraleer je daadwerkelijk in de nevelige vertelling stapt.

Koste wat het kost probeert ze de verloren baby te herscheppen. Terwijl vader Gilman de rol van waarnemer vertolkt. Hulpeloos kijk hij toe hoe zijn vrouw omgaat met het rouwproces. De protagonisten zijn slechts mager uitgediept; tevens is niet glashelder, of Charlotte schuld heeft - direct of indirect - aan de dood van Dolores. Heeft ze nog andere misdaden op haar geweten? Wanneer ze vertelt over Poppendokter Lot, haar alter ego, schakelt ze plots over op een zij-persoon. Voor Charlotte zelf is dit klaarblijkelijk een totaal andere vrouw. Rouw en rouwproces, schuld en emoties van berouw, waan en waanzin, afgunst. Het zijn allemaal thema’s die hier van toepassing zijn. In vijf rijmende gedichten, verspreid over het verhaal, geeft de hoofdrolspeler haar gevoelens prijs. Probeer die maar eens te ontcijferen; zeker als je weet dat het rijm uit de pen komt van een ongeloofwaardige verteller.

Spannend is het geschenkboekje niet echt; zwarte humor en wat horror vind je er wel in terug. Typische kenmerken voor het werk van Thomas Olde Heuvelt. Spectaculair wordt het nooit; de apotheose is huiveringwekkend. Toch zijn HEX en het recent verschenen Echo overduidelijk zwaardere kalibers. In beide boeken demonstreert Olde Heuvelt pas echt zijn vakmanschap. Dolores Dolly Poppedijn is een verhaal dat erg uiteenlopende beoordelingen gaat krijgen, maar het is vooral: waanzin in het kwadraat.