Familiedrama resulteert in psychologische krachttoer

Een standalone of een serie; onder de hersenpan kruipen van psychopaten, of in de huid van koelbloedige moordenaars? Alles en iedereen kan ze aan, in thrillerland. Het veelzijdige schrijverstalent van de Nederlandse succesvolle auteur Corine Hartman (1964) is bijna onuitputtelijk. Met haar nieuwste psychologische thriller Het kwaad in ons bewijst ze het nog maar eens. In het derde deel van de IJsseltrilogie graaft 'la Hartman' diep in haar eigen ziel; vooral omdat ze dit keer schrijft over adoptiekinderen. Zelf is ze immers ook een adoptiekind. Haar inspiratie vond ze bij de rooftochten van de Nederlandse versie van het duo Bonnie en Clyde, enkele jaren geleden.

Als het je belangrijkste wens is om moeder te worden, dan moet het leven voor Simone Steenbeeck wel een verschrikkelijke lijdensweg zijn. Zij en haar man Richard blijven kinderloos; daarom kiest het echtpaar voor een andere optie: adoptie. Dat doen ze ook, met twee Braziliaanse kinderen - Daniel en Nina - als resultaat. Het lot beslist er evenwel nog anders over, zo wordt Simone alsnog zwanger en komt dochter Veerle ter wereld. Met drie kinderen klopt het mooi ingekleurde plaatje helemaal bij de familie Steenbeeck, uit het schilderachtige Hattem aan de IJssel. Twintig jaar later is het heel andere koek; er zijn hardnekkige, donkere vlekken ontstaan in het gezin. De kinderen…

"Zo gewenst, zo ontzettend gewenst waren ze, dat heb ik ze toch wel vaak genoeg laten merken? Mijn vleugels waren te dun, dat is het. Ingesteld op harmonie, op soepele vluchten op lichte thermiek, niet bestand tegen regen en windkracht tien."

Zelfs in een lyrische bui weet de schrijfster haar woorden zorgvuldig af te wegen. Tegelijk hanteert ze mooi en bijzonder scherp proza. Tevens verdiept ze zich ook heel grondig in de verschillende karakters. Ze let constant op de correcte uitwerking van haar stevig geconstrueerde verhaal.

"Thuis, samen aan tafel met een dampende pan macaroni in het midden, bedacht Daniel dat hij een wapen nodig had. Een pistool. Dan konden ze gedoe zoals vanmiddag voorkomen, ging het sneller, mensen deden alles wat je wilde als je een loop tegen hun slaap zette."

Met een aan gulzigheid grenzende intensiteit lees je gespannen verder in het snoeiharde familiedrama. Kundig ontleedt Hartman de gebeurtenissen en de hersenspinsels van de familie Steenbeeck, waarbij ze flink wordt geholpen door haar hoofdpersonages. Vijf in totaal. Die hebben elk afzonderlijk te kampen met demonen; dragen een gepersonaliseerd rugzakje met zich mee. Je wordt als lezer geconfronteerd met heel wat vragen en situaties. Geen nood, de schrijfster weet er best raad mee. Ze kan perfect putten uit haar eigen ervaringen, waarbij haar pen nauwkeurig op scherp staat, zodra de situatie en de houding van de twee adoptieouders worden ontleed. In een interview met Hebban verklaart Hartman het volgende: "…naast de tragedie klinkt er toch ook een ander geluid in door voor de lezer: geef nooit op. Niets is zwart of wit, niemand is alleen maar slecht of goed; die gelaagdheid hoort ook in een goed verhaal." Na het lezen van Het kwaad in ons ga je dit beamen, meer dan waarschijnlijk.

Een verhaal met een heel groot vermogen, met een enorme lading zielkunde en vol menselijkheid. Het boek palmt je aanvankelijk in, maar wel stapje voor stapje. In de tweede helft slaat de auteur het lezershart - en andere harten - helemaal stuk, met haar sloophamer. Vertoont Corine Hartman ergens toch criminele scherpe randjes? Dit familiedrama resulteert in een psychologische krachttoer.