Bad vol nostalgie

Hij is erg vertrouwd met het schrijven van non-fictie. Dit keer echter maakt hij zijn debuut als romancier, met een extraordinaire titel. Jeroen Wielaert (1956) vindt een woord uit, waarin overduidelijk de schijnbare tegenstrijdigheid tussen oorlog en vrede weerklinkt. Daarom heet het boek Oorlogsvrede. De protagonist heeft een doelgerichte voornaam: Remco. Een mooi eerbetoon aan Remco Campert.

“We groeien op in de nieuwe welvaart, zonder besef van armoede. Er komen steeds meer auto’s voor de deuren, moderne koelkasten in de keukens en televisies in de huiskamer met Pipo de Clown en Swiebertje. Die zijn als anarchistische fenomenen een stuk leuker dan de Russen.”

Terug in de tijd, naar de jaren vijftig, zestig, zeventig, tachtig en negentig. Beroepsfotograaf Remco Vanroeslare vertelt over zijn leven, liefdes en over zijn vriendin Ineke. Tevens interviewt de vijftiger zijn moeder over de Tweede Wereldoorlog. Een aantal opmerkelijke feiten en een mysterie uit het verleden komen naar boven. Hij gaat op zoek naar de waarheid; die vindt hij ook, ergens overzee.

 “Volgens het voorbeeld van de Amerikaanse hippies zijn ze vol van een maatschappij vol Love & Peace & Happiness. Liefde, vrede en geluk, weet je wel?”

Toch bestaat het leven uit veel meer dan alleen maar welzijn. De invloed en naweeën van de Tweede Wereldoorlog blijven decennia later nog prominent aanwezig. De roman is gebaseerd op een mysterieus verhaal uit de familie van de auteur zelf. Wielaert beschikt over een vloeiende schrijfstijl; hij zet keurig geconstrueerde zinnen neer. Dit resulteert in een heel toegankelijke roman, onderverdeeld in drie delen. De korte hoofstukken zorgen voor een aangehouden vaart.

De ietwat oudere lezers stappen in een bad gevuld met nostalgie. Wielaert schetst immers een waarheidsgetrouw tijdbeeld van een turbulente periode uit de vorige eeuw. De geschiedenis komt opnieuw tot leven, zoals de moord op John F. Kennedy en Martin Luther King, het roerige jaar 1968, het populaire druggebruik, de kunst van toen, Bob Dylan en de muziek in het algemeen. Het is slechts een kleine greep uit die gigantische grabbelton vol met feiten en fenomenen uit dat tijdperk. Niet alleen interessant voor de babyboomers van na de Tweede Wereldoorlog, maar ongetwijfeld ook voor de jongere generatie.

Een link naar het heden, waarbij de terroristische aanslagen kort aan bod komen, vervolledigt het geheel. Het valt evenwel op dat het historische element vaak de boeiende inhoud van het verhaal overvleugelt. Dit is jammer. Allereerst is Oorlogsvrede een roman, niet een boek over geschiedenis. Onderhoudend is het in ieder geval.