Met vurige passie geschreven

Creatieve duizendpoot en kunstenaar Patrick Conrad (1945) heeft met zijn nieuwste thriller Tango assassino  de shortlist van de Diamanten Kogel 2013 gehaald. Deze Vlaming, ooit bevriend met de betreurde Hugo Claus, greep net naast de overwinning. Niet getreurd; in 2007 mocht hij deze gewaardeerde prijs met Starr  in ontvangst nemen. Tegenwoordig ruilt Conrad het gure weer van Vlaanderen grotendeels in voor de natuurpracht van de Provence.
Tango assassino  speelt zich af in de herfst van 1990 in Antwerpen en omgeving. Daniël Daens (Dan voor de intimi) is een privédetective die het niet erg breed heeft; hij woekert met zijn verleden.

Wanneer Dieter Calliauw, een onsympathieke maffioso, op een dag Daens dwingt om Dieters verdwenen vader te zoeken, weigert deze. Hierdoor zint Dieter op wraak en wil hij Dan het leven zuur maken. Plotseling verdwijnt ook de jongere minnares van vader Calliauw van de aardbodem; zo lijkt het toch. Tot er in het verlaten mijnencomplex van Cheratte een lijk van een oude man wordt gevonden, het blijkt dat hij voor zijn dood maandenlang gefolterd werd. De detective schiet in actie en kan niet anders dan op onderzoek uit te trekken. Calliauw senior, zeer welvarend, is een gewezen collaborateur uit de Tweede Wereldoorlog . Maar Daens werkt niet op zondag, dan gaat hij op stap om zich te vermaken en de sleur te doorbreken. Vol overgave danst hij samen met een vaste partner de tango: de dans des doods. Hij mijmert grenzeloos over zijn geliefde die vermoord werd. Hij lijdt aan achtervolgingswaanzin, maar wordt inderdaad wel bespied. Het mannetje wordt na de paringsdans gedood door het vrouwtje. Logisch toch, of niet?

Je kunt het moeilijk ontkennen: Tango assassino  is een originele thrillertitel. Na een poëtisch getinte eerste pagina wen je snel aan de eigenzinnige schrijfstijl van de auteur. Het is in dit boek niet van belang hoeveel doden er geteld worden; Tango assassino  is een detectiveverhaal voorzien van een flinke dosis zwarte humor. Met een filmische knipoog weet de auteur scènes en karakters plastisch weer te geven.

Patrick Conrad maakt in dit boek handig gebruik van zijn creatieve talenten, maar legt duidelijk de nadruk op het menselijke aspect. De zielenroerselen van de verschillende protagonisten komen uitgebreid aan bod. De film ‘'Assassination tango'’ van Robert Duvall uit 2002 is ongetwijfeld een belangrijke inspiratiebron geweest bij het schrijven van deze thriller. Niet alleen wegens de gelijkaardige titel van deze prent, maar vooral ook door de inhoud ervan.
Op een typisch onconventionele wijze beschrijft Conrad de duistere kantjes van de mensheid. Hij schuwt geen enkel thema: het homowereldje, een louche bar, een danscafé, het Jodendom, de collaboratie tijdens de oorlog...… Steeds weet hij zijn eigen zegje hierover te doen. Weemoed is een belangrijk thema in dit verhaal.

De ervaren thrillerlezer ziet ongetwijfeld de plot van ver aankomen, wat zeer jammer is. Deze thriller, die meer neigt naar een spannende roman noir, is met vurige passie geschreven, zoveel is duidelijk. Dit verhaal is behoorlijk somber, waarin de eenzame hoofdpersonages hulpeloos dolen in een chaotische wereld. Het staccato ritme van de tango steekt fraai af tegenover de vloeiende schrijfstijl waarmee dit boek geschreven is. Tango assassino  lezen is zoals het bekijken van een goede film: je drukt niet op de stopknop vooraleer de aftiteling loopt.