Niet voor gevoelige lezers!

Toen kwamen de wolven: dit klinkt als een avonturenroman in de woeste en wilde natuur, waar roedels uitgehongerde wolven vrij spel krijgen. Toch is het niet helemaal correct; het zijn in deze bijzonder brutale en soms gruwelijke roman niet de wolven die de hoofdrollen mogen opeisen. Laat je inderdaad niet misleiden door deze Nederlandse titel.

Hij is redacteur fictie bij het literaire tijdschrift AGNI, schrijft columns voor weekbladen en kranten zoals The Wall Street Journal. De Amerikaanse auteur William Giraldi debuteerde in 2011 met zijn roman Busy Monsters die als veelbelovend werd omschreven, maar voorlopig nog niet is vertaald naar het Nederlands.

Russell Core is een zestigjarige natuurschrijver en wolvenexpert. Hij ontvangt een brief van Medora Slone uit Keelut, een gehucht in het hoge en ijskoude noorden van Alaska. Medora is een getraumatiseerde moeder, die Core smeekt om de beenderresten van haar zoontje te zoeken en terug te brengen. De jongen werd door een wolf meegesleurd. Vernon Slone, vader van de  verdwenen jongen, vecht op dat ogenblik in het Midden-Oosten in een verschrikkelijke oorlog. Tegen beter weten in vertrekt Russell Core toch maar naar de niet te bedwingen woeste natuur van Alaska; hij wil immers Medora helpen. Het verhaal krijgt een heel andere wending wanneer hij ontdekt wat er met de zesjarige jongen is gebeurd. Vanaf dat moment kan het echte bloedvergieten beginnen…

Toen kwamen de wolven explodeert na een vijftigtal pagina’s, pas dan worden alle registers opengetrokken en nemen de mensen het over van de wilde wolven. Vertoont de mens als beschaafd wezen ook een aantal scherpe kantjes van de wilde dieren, die soms worden gedreven door moorddadige impulsen? Zijn mensen zoals wolven?

“Hij kroop terug, hurkte achter een wiel, zag een man die naar een bosje probeerde te rennen waar een ander met zijn armen zwaaide en schreeuwde. De man werd halverwege zijn bestemming geraakt; zijn bloed stak helder af tegen het wit voordat hij opzij viel. Zijn ingewanden puilden naar buiten en bleven roze en dampend in de sneeuw liggen.”

Verwacht niet dat William Giraldi het waarom van bepaalde bizarre gebeurtenissen gaat verklaren, dat doet hij niet. Een donker verhaal dat veel weg heeft van een moderne mythe, waarbij de schrijver weinig of geen emoties prijsgeeft. Een koele weergave, zelfs bijna gevoelloos. Dit maakt het boek zo rauw, zo ruw; het is echter wel bijzonder soepel geschreven. Giraldi besteedt extra aandacht aan de beschrijvingen van de gure natuur in Alaska en haar grillen. Deze roman is uitermate geschikt voor thrillerfans; geen gebrek aan actie, avontuur, spanning en geweld.

De auteur weet hoe hij zijn lezers als opgejaagd wild door het boek moet loodsen. Tragedie en horror in een spookachtige atmosfeer. De oorspronkelijke titel Hold the dark geeft nauwkeurig de sfeer weer van dit verhaal. Niet voor gevoelige lezers!