Het venijn zit in de staart

Läckbergfans hebben twee jaar op het vervolg in de Hedström/Falck-reeks moeten wachten. Half januari was het eindelijk zover: Leeuwentemmer, het nieuwste boek van Camilla Läckberg verscheen.

Het jonge meisje Victoria wordt vermist en inspecteur Patrick Hedström en zijn team zijn druk met deze vermissingszaak bezig als ze ernstig verminkt wordt gevonden. Hedström vermoedt een verband met andere verdwijningen in Zweden en hij en zijn team zetten alles op alles om de andere tienermeisjes eenzelfde lot te besparen.
Terwijl Hedström zich in de vermissingen bijt, verdiept schrijfster Erica Falck zich voor een nieuw boek in een familietragedie. Zoals we van haar gewend zijn, bemoeit Falck zich ook dit keer met de zaak van haar man Hedström en langzaam maar zeker wordt ook in dit verhaal, des Läckbergs, het heden (de verdwijning van tienermeisjes) met het verleden (de familietragedie) verweven.

Al sinds we in 2006 kennismaakten met het eerste boek van Camilla Läckberg leven haar fans mee met Erica Falck en Patrick Hedström en zijn team, en worden de vaste personages in haar boeken een beetje als familie beschouwd. Läckberg krijgt het iedere keer voor elkaar om fans halsreikend naar een nieuw boek uit te laten kijken, vooral door continuering van deze personages. Komen Anne en Dan hun relatiecrisis te boven? Wint Pia, de vrouw van Martin, het gevecht tegen kanker? Blijft Gösta in zichzelf gekeerd of kruipt hij uit z’n schelp? Trekt Mellberg tijdens persconferenties nog steeds alle aandacht naar zich toe en hoe gaat het met het huwelijk van Erica en Patrick?

Terwijl je leest over al hun ups en downs word je meegetrokken in een gruwelijk moordverhaal. Läckberg is de meester in het neerzetten van verschillende verhaallijnen die ze vervolgens op een duizelingwekkende manier met elkaar verweeft, en mede door haar keuze van perspectiefwisselingen weet Läckberg in ieder deel cliffhangers te creëren waardoor je haar boeken in een ruk uit móet lezen.

Ook Leeuwentemmer kent weer een groot aantal verschillende hoofdrolspelers en verhaallijnen, maar de auteur slaagt er dit keer niet in voldoende cliffhangers te creëren. De verschillende verhaallijnen zijn zo dun dat herhaling van feiten en onthullingen onvermijdelijk blijkt te zijn, personages eendimensionaal worden neergezet en er feitelijk weinig gebeurt in het boek. Vooral het verhaal dat zich in het verleden afspeelt is flinterdun en dreint voort. En na het lezen van het boek blijkt een rode draad irritant los te zitten, want waar zijn de overige verdwenen meisjes gebleven?

Het ontbreekt dit boek aan de snelheid waarmee Läckberg normaal gesproken met vreemde onthullingen komt, waardoor je adem wordt ontnomen. De feiten die in Leeuwentemmer tot een ontknoping moeten leiden, komen voort uit toevalligheden, zoals een proces-verbaal dat toevallig wordt gelezen, waar toevallig een aanwijzing in staat. Een zwaktebod. De personages blijven zo op de oppervlakte hangen dat je na 75 pagina’s doorhebt wie de dader is, op welke manier de dader te werk is gegaan en waar het slachtoffer werd vastgehouden.

Leeuwentemmer is het negende deel in de Hedström/Falck-reeks en zoals dat gaat bij series zit er soms een boek bij dat net iets minder goed is. Helaas valt Leeuwentemmer in die categorie.
Sinds we kennis hebben gemaakt met de fictieve schrijfster Erica Falck kun je je als lezer niet aan de indruk onttrekken dat de schrijfster en Erica een en dezelfde persoon zijn.
In Leeuwentemmer worstelt hoofdpersonage Erica Falck met haar boek. In een van de hoofdstukken vraagt Anna aan haar zus Erica hoe het met haar boek gaat. Erica antwoordt: ‘Ik weet het niet. Er zijn zoveel vreemde dingen dat ik niet goed weet waar ik moet beginnen.’
In feite lijkt het alsof Läckberg zelf met dit boek heeft geworsteld.

Tot slot zeker nog een pluspunt, want het venijn zit in de staart van het boek. In het allerlaatste hoofdstuk word je toch nog verrast. Het zijn dit soort verrassingen waar Läckberg ontzettend goed in is en waar de lezers halsreikend naar uitkijken.