Een roman 'over Het Leven Zelve'

Jonge goden van Kris Heyvaert is een debuut dat een oplettende lezer vereist. De vier hoofdpersonen Tom, Joke, David en Sofie hebben allemaal hun eigen verhaallijn vanuit hun eigen perspectief en het is aan de lezer om te deduceren hoe zij zich ten opzichte van elkaar verhouden. Het is daarom zaak wanneer je begint met het boek zeer oplettend te zijn op kleine verwijzingen naar de andere personages, en vooral om goed op je netvlies te hebben hoe zij heten. Wanneer je eenmaal aan het wisselen van de personages gewend bent, blijken er ook nog eens tijdssprongen van rustig tien jaar gemaakt worden en ook dat lijkt tussen de regels door te gebeuren. Alles en iedereen hangt op een bepaalde manier samen en iedereen beleeft zijn of haar eigen werkelijkheid. Een roman om je hoofd goed bij te houden dus.

De verhaallijn van Tom is handig om te gebruiken om iets over het boek te vertellen, zonder al te veel spoilers weg te geven. Tom is een succesvol schrijver vanwege vooral zijn eerste roman (Schoudertruien op het Fochplein), waarmee hij een Gouden Uil won. Met de roman waaraan hij nu werkt, Jonge goden (sic!), wil het niet zo vlotten. Tom is behoorlijk rijk geworden van die eerste roman. Hij rijdt in een Ferrari, drinkt meer dan goed voor hem is en leidt verder een tamelijk decadent leven. De andere personages hebben allemaal rechtstreeks of via via met hem te maken. Zij zijn enorm zoekende naar zingeving in hun leven, naar liefde en geluk. Verder hebben ze met elkaar gemeen dat ze zaken niet altijd even handig aanpakken. Wij als lezers weten dat, omdat wij dankzij de verschillende verhaallijnen weten hoe iedereen alles beleeft, maar omdat zij zo behoedzaam opereren en erg op zichzelf gericht zijn, missen ze signalen van anderen.

Tom beschrijft zijn eigen boek Jonge goden als volgt:
“… iets puurs, vol hoop, naïviteit en frustratie, een verhaal over steeds falen en ooit opgeven, over pijnlijke schoonheid en schrille contrasten. Het gaat over Het Leven Zelve, het zoeken naar geluk, naar betekenis, een gevoel van thuiskomen in het alledaagse…”

Kris Heyvaert hanteert een prettig leesbare schrijfstijl. Het boek is overduidelijk Vlaams met bekendere (‘op kot gaan’) en minder bekende uitdrukkingen, zoals bijvoorbeeld de zin ‘Maarten is intussen een kwarteeuw oud, dat betekent dat ikzelf al op tram 3 zit.’ Zelf vind ik dat soort uitdrukkingen, zeker als ze nieuw voor me zijn, erg leuk om te ontdekken.

Het is lastig om je met één van de hoofdpersonen te identificeren vond ik, en dat maakte dat ik een bepaalde afstand tot het boek voelde. De thema’s die besproken worden zijn redelijk universeel; zoeken naar liefde en geluk, keuzes maken en omgaan met de gevolgen daarvan en eenzaamheid zijn voor mij de belangrijkste thema’s van het boek. Al met al vond ik het boek, zeker in het begin, lastig om te volgen. Het heeft iets weg van het oplossen van een sudoku, je weet dat alles op zijn plaats hoort te vallen, maar je moet zelf ontdekken hoe.

Al met al een debuut waar je echt je tanden in moet en kunt zetten, inderdaad een roman over Het Leven Zelve waarin de werkelijkheid in al haar rauwheid een prominente plaats inneemt.