Historische roman met vleugje fantasy

In De eeuwige tijd van Deborah Harkness ontmoet Marcus MaNeil op het slagveld van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog de mysterieuze Matthew Clairmont. Als Matthew op sterven na dood is doet Matthew Marcus een aanbod dat hij niet kan weigeren: een kans op een nieuw leven, een eeuwig leven. Marcus grijpt zijn kans, maar het leven van een vampier is niet zo zorgeloos als hij dacht. Als hij driehonderd jaar later als een blok val voor de jonge Phoebe Taylor, lijkt het het beste als Phoebe ook vampier wordt. Al snel blijkt dat het leven van een nieuwe vampier in het moderne Londen net zo zwaar is als in het Amerika van de 18e eeuw. Marcus realiseert zich dat de schaduwen waar hij driehonderd jaar geleden aan dacht te zijn ontsnapt, hen misschien wel eeuwig zullen achtervolgen.

Ik las het boek in een genre melange van de Feelgood Club en Scifi & Fantasy Club. We waren nieuwsgierig of het boek in meerdere genres geplaatst kon worden. Ik ging er volkomen blanco in omdat ik eigenlijk nooit Fantasy lees. Het verhaal gaat over vampiers en daar had ik natuurlijk wel een beeld van. Een beetje het klassieke beeld van Dracula: moordzuchtige bloedzuigers die niet tegen daglicht kunnen. Ik was dus wel heel benieuwd hoe je daar ook maar een stukje feelgood in zou kunnen verwerken.

Het duurde even voor ik in het verhaal zat. Ik was in de veronderstelling dat het een nieuwe trilogie was, maar niets was minder waar. Het bleek een voortborduren te zijn van de veelgeprezen Allerzielen trilogie, waarin de hoofdrol is weggelegd voor Matthew Clairmont en Diana. Diana speelt in dit boek ook een aardig grote rol, omdat een deel vanuit haar perspectief wordt verteld. Als je, net als ik de trilogie niet gelezen hebt, is de hoeveelheid aan karakters en familierelaties verwarrend . Ik had in ieder geval het gevoel dat ik midden in een verhaal stapte en het ‘kennismaken’ met de verschillende personages per ongeluk had overgeslagen. Als je daar niet al te veel aan stoort, ontrolt zich een historisch verhaal over het leven van Marcus in de 18e eeuw. Harkness is professor geschiedenis en dat is duidelijk te merken. Ze gebruikt het leven van Marcus als kapstok om te schrijven over de Amerikaanse burgeroorlog en de behandeling van besmettelijke ziekten. Ondanks dat haar schrijfstijl zeker niet verkeerd is, kreeg ik toch een beetje het gevoel dat ik midden in een geschiedenisles was beland. Natuurlijk best interessant, maar de fictie binnen de non-fictionele geschiedenis had wat mij betreft wat meer aanwezig kunnen zijn. Door de bijna zakelijke schrijfstijl bleven de personages een beetje vlak en gingen niet echt voor me leven.

Je zou het bijna een ‘coming of age’ roman kunnen noemen: de overgang van mens naar vampier en de groei die ze doormaken van baby naar puber tot volwassen vampier. Er was weinig aandacht voor de liefde tussen Marcus en Phoebe, terwijl ik had verwacht dat dit de hoofdmoot van het verhaal was. De voorgeschiedenis van Marcus en Phoebe wordt niet verteld. Hoe hebben ze elkaar ontmoet en hoe lang hebben ze al een relatie? Omdat je geen antwoord krijgt op deze vragen, begreep ik niet dat ze ervoor heeft gekozen om ook vampier te worden. Door deze stap kies je letterlijk voor altijd en eeuwig voor elkaar. Dat is geen beslissing die je over een nacht ijs maakt.

Mijn idee van vampiers is wel compleet bijgesteld. Deze vampiers zijn net mensen. Ze kunnen zich gewoon in daglicht vertonen en er zijn mensen die ze vrijwillig tegen betaling van hun bloed laten drinken en daar niet het leven bij laten. Ik heb me wel vermaakt met het verhaal, maar ik denk dat als ik de Allerzielen trilogie gelezen had, ik meer van het verhaal genoten had. Ik blijf nu steken op drie sterren.