Mooie roman over (illegale) adopties en andere geheimen

De geheimen van Roscarbury Hall is het debuut van de Ierse journaliste en schrijfster Ann O’Loughlin. Haar tweede boek De vrouw van de rechter is in Nederland eerder uitgegeven en het succes van dat boek heeft de uitgever er waarschijnlijk toe gebracht om ook haar debuut roman in een Nederlandse vertaling uit te geven.

In De geheimen van Roscarbury Hall vertelt Ann O’Loughlin het verhaal van de twee zussen Ella en Roberta O’Callaghan die in grote onmin samen in het vervallen familielandhuis op het Ierse platteland wonen. Ze wonen ieder in hun eigen vleugel, maar delen de keuken waar ze ieder hun eigen maaltijd bereiden. Na een verschrikkelijk gebeurtenis in de jaren zestig van de vorige eeuw hebben ze geen woord meer met elkaar gesproken en communiceren ze via grimmige briefjes met elkaar. Als Ella besluit om in de voormalige balzaal van het huis een tearoom te openen om zo een toekomstig faillissement te voorkomen, wordt hun verstandhouding zo mogelijk nog vijandiger.

De tearoom is direct een groot succes, want de dorpsbewoners willen maar wat graag een kijkje nemen in het landhuis, dat nooit eerder opengesteld is geweest voor het publiek. Met de grootste roddeltante, Muriel Hearty, van het dorp voorop wordt de tearoom ‘the place to be’ voor alle dorpsroddel, een kop koffie of thee en het overheerlijke gebak dat Ella elke dag zelf vers maakt. Ze krijgt hierbij de hulp van de Amerikaanse, ongeneeslijke zieke, Debbie die voordat ze onvermijdelijk op korte termijn zal overlijden, probeert haar biologische moeder te vinden. Haar zoektocht zorgt ervoor dat er een pijnlijk hoofdstuk uit de Ierse adoptiegeschiedenis wordt blootgelegd en het geheim, en tevens de reden voor de ruzie van de zussen, langzaam maar zeker duidelijk wordt.

Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven en in flashbacks van zowel Ella en Roberta als Debbie. Het is al snel duidelijk dat de rol van de katholieke kerk, en met name die van de non Zuster Consuelo, met betrekking tot al dan niet vrijwillige adopties niet zo fraai is. De huidige Moeder Overste Zuster Assumpta doet er dan ook alles aan om deze zwarte bladzijde in de geschiedenis onder het tapijt te vegen. Maar dan heeft ze niet gerekend op het doorzettingsvermogen van Debbie, die weinig tijd heeft om de waarheid te achterhalen en alle middelen in de strijd gooit om de waarheid te achterhalen.
De praktijk van de ongewenste adopties en de manier waarop de, veelal ongetrouwde, zwangere meisjes werden behandeld, is op ware feiten gebaseerd. Het is bijna hartverscheurend om te lezen hoe hardvochtig er met deze kwetsbare jonge vrouwen werd omgegaan. Voor de geadopteerde kinderen is het bijna onmogelijk om hun biologische ouders terug te vinden, omdat er geen officiële administratie werd bijgehouden. Maar de zoektocht van Debbie is slechts een aspect van het verhaal. De reden waarom de zussen niet meer elkaar praten wordt langzaam steeds duidelijker als de vriendschap tussen Debbie en Ella steeds hechter wordt en Ella mondjesmaat Debbie deelgenoot maakt van wat zich in haar leven heeft afgespeeld. De liefde van de zussen voor een en dezelfde man, met fatale gevolgen, heeft ervoor gezorgd dat leven van Ella instortte en Roberta opgezadeld werd met een levenslang schuldgevoel.

Hoewel het verhaal prettig wegleest, is het wel een beetje ongeloofwaardig dat je als twee zussen in een huis woont en nooit meer met elkaar spreekt. Natuurlijk is het een groot landhuis, maar als je zo’n hekel aan elkaar hebt, dan blijf je toch niet al die tijd op elkaars lip zitten om elkaar het leven zuur te maken. Het starre, bittere gedrag van Roberta rijmt niet met haar gedachtewereld waarin ze vol spijt, schuldgevoel en mededogen voor Ella zit. Het is dan vreemd dat ze dat uit in zulke bittere, nare briefjes. Dit, en omdat het verhaal ondanks de soms heftige gebeurtenissen redelijk licht en oppervlakkig blijft, zorgt ervoor dat je niet echt meeleeft met zowel Roberta als Ella. Dat geldt niet voor Debbie, voor wie je met heel je hart hoopt dat zij slaagt in haar zoektocht en dat er uiteindelijk een wonder geschiedt en zij nog een lang en gelukkig leven voor zich heeft. Ondanks de paar kritiekpuntjes heb ik genoten van het boek en me even deel van een hechte dorpsgemeenschap op het Ierse platteland gevoeld. Een boek om te lezen onder genot van een cappuccino met eigen gebakken taart, want daar krijg je wel spontaan trek in als je het heerlijke gebak van Ella voorbij ziet komen.