Ontroerend en hartverwarmend

Na de zelfgekozen dood van haar oma heeft Kim het moeilijk. Ze heeft tijd nodig om het besluit van haar oma om uit het leven te stappen te verwerken en het grote gemis een plaats te geven. Ze meent dat verandering van omgeving nodig is om haar leven weer zin te geven en uit te zoeken of het echt zo erg is om oud te worden. Zij vertrekt tijdelijk van het kleine eilandje Groix waar ze met haar vriend en soulmate Clovis woont, naar de Côte d’Azur. Daar treedt ze als gezelschapsdame in dienst van de steenrijke, excentrieke Gilonne de Kerjeant, ooit een gevierd actrice. Gilonne’s zoon Côme bezoekt haar wekelijks en het is duidelijk dat hij dol op zijn moeder is. Dan ontdekt Kim dat de echte Côme twee jaar eerder om het leven is gekomen. De steeds verder dementerende Gilonne lijkt dit niet meer te weten en Kim besluit dit tot op de bodem uit te zoeken.

Hoewel het verhaal voornamelijk vanuit het perspectief van Kim wordt verteld, is het toch vooral de dementerende Gilonne die de hoofdrol speelt. Dat dementie de persoonlijkheid van iemand verandert wordt prachtig beschreven door Lorraine Fouchet. Wij leren Gilonne kennen als een pittige vrouw die weliswaar geen blad voor haar mond neemt maar niet kwaadwillend of venijnig is. Maar uit gesprekken die Kim voert met mensen die Gilonne uit het verleden kennen komt een heel andere vrouw naar voren: egocentrisch en ronduit vilein. Gilonne heeft zich in haar appartement omgeven met dierbare spullen die, letterlijk, elk hun eigen verhaal vertellen en de rol die ze in de jonge jaren van het leven van Gilonne hebben gespeeld. Hierdoor krijg je een steeds completer beeld van het leven van Gilonne, die onder andere nog steeds lijdt onder het verlies van haar broer Benjamin op jonge leeftijd.

Een derde verhaallijn is de cursief gedrukte tekst over een jongetje dat door de jaren heen gevolgd wordt tot hij een volwassen man is. Hiermee zorgt Fouchet ervoor dat je dit personage al kent voordat je weet welke rol hij uiteindelijk in het verhaal speelt.

Veel kleuren komen terug in het verhaal, maar de belangrijkste kleur is rood. Een groot deel van het verhaal draait om de rode haarkleur van zowel Kim, Dionne als Côme en de jonggestorven Benjamin. Rood is ook de lippenstift van Gilonne die ze al haar hele leven gebruikt en het bloed waarmee de verhaallijn van de jongen begint. Maar rood is ook de kleur van de liefde zoals de allesomvattende en complete liefde tussen Kim en Clovis.

De schrijfstijl leest gemakkelijk weg en het verhaal blijft mede door de verschillende verhaallijnen boeiend. Je wilt weten of de liefde tussen Kim en Clovis bestand is tegen de tijdelijke scheiding, wie Côme werkelijk is en wat het leven voor Gilonne nog in petto heeft nu ze steeds verder wegzakt in de voortschrijdende dementie. Het is een hartverwarmend en soms ontroerend boek met kleurrijke niet alledaagse personages in een heerlijke Franse, bijna melancholische, setting, waarin je voor alle personen hoopt op ‘une fin heureuse’.