Mooi familie-epos en meer dan alleen een ‘beach read’

Zodra je de afbeelding op de cover van De lange dagen van Castellamare ziet, krijg je direct zin in vakantie op een Italiaans strand en proef je al bijna de risotto, pasta en limoncetto. En als het boek dan ook nog door The New York Times wordt geclassificeerd als ‘Een van de beste beach reads ever’ verwacht je een luchtig vakantieboek zonder al te veel diepgang. Maar het boek blijkt veel meer dan dat te zijn. Het is een familie-epos over de Esposito’s die gedurende bijna de gehele 20e eeuw gevolgd worden. Het verhaal begint in 1914 met Pater Familias Amedeo Esposito. Hij is een verloren ziel die zich na vele omzwervingen vestigt als huisarts op het piepkleine eiland Castellamare vlak voor de kust van Sicilië. Hij trouwt met Pina en sticht samen met haar een gezin. Als hij betrokken is bij een schandaal met de aantrekkelijk vrouw van Il Conte (de lokale baron die ondanks dat de adelstand is opgeheven nog steeds de dienst uitmaakt) wordt hem verboden om nog langer als arts werkzaam zijn. Omdat hij inmiddels zijn hart heeft verloren aan het eiland besluiten Pina en hij om het café Het huis aan de Rand van de Nacht te heropenen en samen te gaan runnen. Dit café wordt het middelpunt van de familie, het eiland en van het verhaal. In het café wordt geroddeld, gegeten, gedronken, ruzie gemaakt en weer bijgelegd en meegeleefd.

In een prettig leesbare schrijfstijl verhaalt Banner over het leven van de Esposito’s en de mede-eilandbewoners gedurende vier generaties. Een leven waar ook de veranderende buitenwereld een wissel op trekt. De opkomst van het fascisme en de tweede wereldoorlog zorgen voor een tweedeling op het eiland. Later dwingt de toeristische industrie de Esposito’s om met hun tijd mee te gaan om het hoofd boven water te kunnen houden en nog later heeft de economische recessie grote gevolgen voor bijna alle bewoners. Ze zien hun spaargeld verdampen met alle gevolgen van dien. Maar dan blijkt dat de eilandbewoners er voor elkaar zijn in voor- en tegenspoed en bieden ze gezamenlijk het hoofd tegen alles wat op hun pad komt.

Catherine Banner is erin geslaagd om in dit vuistdikke epos de gevolgen van de wereldgeschiedenis terug te brengen naar lokale proporties en persoonlijke tragedies en successen. Al lezende leef je mee met alle personen: je houdt van de een, maar krijgt een hekel aan de ander. Je geniet van de beschrijving van de natuur en de mooie, bijzondere volksverhalen die Banner door haar roman heeft verweven. Je bekijkt het leven op het eiland vanuit verschillende personen en in verschillende periodes. Het enige minpunt is dat het verhaal nergens tot een echte climax leidt. Je verwacht iets meer spektakel en Italiaans temperament, maar ondanks dat heb ik genoten van het verhaal en voelde me voor even onderdeel van een hechte gemeenschap op een zonnig eiland in Italië. Jammer dat het eiland niet echt bestaat, want anders was mijn vakantiebestemming voor dit jaar zeker Castellamare geweest.