Prachtig afscheid van de Deverills

Met De vergeten Deverill heeft Santa Montefiore (1970) alsnog een vierde deel aan de 'Deverill'-trilogie toegevoegd. De angst dat het meer van hetzelfde zou zijn, bleek volkomen ongegrond. Het verhaal van Arethusa en haar dochter Faye is een prachtig, meeslepend verhaal en misschien zelfs wel het beste in de 'Deverill'-serie.

Terwijl de eerste drie delen chronologisch verlopen laat Montefiore dit vierde deel afspelen in twee tijdzones. Eind 19e eeuw maken we kennis met de eigenzinnige zeventienjarige Arethusa ‘Tussy’ Deverill. Ze is vastbesloten uit liefde te trouwen en niet om sociale of financiële redenen. Als het ernaar uitziet dat Ronald Rowan-Hampton haar een huwelijksaanzoek wil doen, zorgt ze ervoor dat een nicht van haar vader haar en haar broer Rupert uitnodigt om het balseizoen in Londen bij te wonen. Als ze daar Jonas, een van de Madison Brothers uit New York, ziet optreden zal dat haar leven voorgoed veranderen.

De tweede verhaallijn gaat begin jaren zestig van de 20e eeuw over Tussy’s dochter Faye. Zij en haar oudere broer Logan, die niet beter weten dan dat hun moeder als jonge vrouw de armoede in Ierland ontvluchtte, zijn stomverbaasd als zij na haar overlijden horen dat zij haar as wil laten uitstrooien op een heuvel bij het Ierse kasteel Deverill. Alsof dat nog niet voldoende verrassing is, horen ze ook dat er een derde begunstigde in haar erfenis is opgenomen, die pas bekend gemaakt mag worden als voldaan is aan haar laatste wens. Faye besluit om de laatste wens van haar moeder te vervullen en helemaal alleen te vertrekken naar Ierland.

In de voor Santa Montefiore kenmerkende beeldende schrijfstijl neemt ze je afwisselend mee in het turbulente leven van Tussy en het behoudende leven van Faye in Amerika. De twee vrouwen zijn elkaars tegenpolen. Waar Tussy in haar jonge jaren als recalcitrante dochter voornamelijk bezig is met zichzelf, is de inschikkelijke Faye alleen maar bezig het anderen naar de zin te maken. Ze cijfert zich al jarenlang volkomen weg voor een echtgenoot die niet meer naar haar omkijkt en volwassen kinderen die hun eigen leven leiden. Zodra Faye echter voet in Ierland zet, begint haar Ierse Deverill-bloed te stromen en voelt het als thuiskomen. Ze kruipt uit haar veilige cocon en ontpopt zich, aangespoord door Kitty, tot een zelfstandige vrouw die haar eigen keuzes maakt. Of speelt de charismatische Cormac hier misschien ook een rol in? Ondertussen leert ze haar moeder kennen als de warmbloedige vrouw die ze ooit was en ontdekt ze het schokkende geheim dat Tussy nooit tijdens haar leven met haar kinderen heeft durven delen en wat de reden is geweest dat ze haar afkomst heeft verloochend en nooit meer teruggekeerd is.

Beide verhaallijnen zijn even boeiend om te lezen. Het aardige van dit deel is dat in beide verhaallijnen oude bekenden uit de eerdere Deverill boeken, zoals de Struikjes, Maud en Bertie, Rupert en Adeline, terugkomen. En hoewel dit deel prima op zichzelf staand is te lezen, maakt de achtergrondinformatie die je hebt als je de eerdere boeken hebt gelezen, dat je er nog meer van geniet. Zo wordt in dit deel bijvoorbeeld duidelijk hoe het komt dat de Struikjes op latere leeftijd hun grote liefde moeten delen!

Met dit vierde deel heeft Santa Montefiore een prachtig slot geschreven en het verhaal van de Deverills compleet gemaakt.