Zoektocht naar brief en eigen identiteit

‘De verloren brief’ van Cristina Caboni vertelt het verhaal van twee vrouwen: Sofia in het heden en Clarice in het begin van de 19e eeuw. Sofia probeert te ontsnappen aan het dagelijkse verdriet van haar gestrande huwelijk en wanneer ze door de straten van Rome wandelt, stuit ze op de boekwinkel van de bejaarde Andrea. Daar vindt ze een beschadigd antiek boek van haar favoriete 19e -eeuwse schrijver Christian Philipp Fohr: het eerste deel uit een trilogie. Als Andrea haar passie voor het restaureren van boeken ontdekt, schenkt hij het haar onder belofte dat zij terugkomt om het resultaat aan hem te laten zien. In de kaft van het boek vindt Sofia een handgeschreven brief van de boekbinder Clarice. Daaruit blijkt dat er nog twee brieven moeten zijn die in de andere twee delen van de trilogie verborgen zijn. Alles wijst erop dat deze drie brieven de locatie van een mysterieus nooit gepubliceerd manuscript van de op jonge leeftijd verdronken Christian zullen prijsgeven. Samen met grafoloog Tomaso Leoni start ze een zoektocht door Rome, Wenen en Londen om het mysterie op te lossen.

Het verhaal speelt zich af in zowel begin 19e eeuw als in het heden. In het heden wordt het verhaal grotendeels verteld vanuit het perspectief van Sofia en in het verleden vanuit Clarise. In het heden gaat het vooral om de zoektocht naar de brieven, maar ook om de persoonlijke zoektocht van Sofia naar haar eigen identiteit, die zij in haar huwelijk is verloren. Zij vertrouwt haar eigen hart en intuïtie niet meer en heeft grote moeite om Tomaso voor wie zij steeds warmere gevoelens krijgt, te vertrouwen. Tomaso op zijn beurt durft, na het overlijden van zijn vader op jonge leeftijd, geen hechte relaties aan te gaan uit angst om die persoon weer te verliezen. Hoewel de persoonlijkheden van zowel Sofia als Tomaso interessant zijn, weten ze toch net niet voldoende te overtuigen. Hun acties zijn niet altijd even geloofwaardig. Van het ene op het andere moment, veranderen ze bijvoorbeeld van liefdevol naar uitermate kwetsend naar elkaar toe, waardoor de ander volkomen verbijsterd achterblijft. En met hetzelfde gemak pakken ze de draad weer op alsof er niets gebeurd is. Ze hebben beiden een zekere afstandelijkheid, die ervoor zorgt dat je je ook als lezer minder betrokken voelt bij hun leven. Clarise daarentegen is een vrouw waar je van gaat houden. Je leeft met haar mee en gunt haar een zoveel beter leven. Je hoopt met heel je hart dat zij alsnog het geluk vindt. Haar verhaal is zoveel boeiender dan het verhaal van de wat tobberige Sofia en had wat mij betreft een nog groter onderdeel van het verhaal mogen uitmaken.

Ondanks deze kritiekpuntjes is het zeker door de aangename, beeldende, schrijfstijl van Cristina Caboni een verhaal waar je je prima mee vermaakt. Haar woordgebruik en haar soms bijna filosofische zinnen zijn heerlijk om te lezen: ‘Mij rest niet veel tijd meer, en geen van mijn rijkdommen kan me extra tijd geven. Wat heeft het voor zin de om de wereld te bezitten als je het niet kunt beheersen, noch de wegglijdende minuten, dagen, jaren?’. Door de perspectiefwisselingen waarin je telkens een klein deeltje van de puzzel voorgeschoteld krijgt, wil je doorlezen totdat je de puzzel compleet hebt. En hoewel sommige verhaallijnen wat al te toevallig zijn, blijft het tot het einde toe verrassend.