Satirische feelgood met dystopische trekjes

De knalroze omslag van Echte liefde van de Amerikaanse Courtney Maum is een eye catcher en samen met de titel en de aanbevelingen op de cover verwacht je een mierzoete feelgood. Niets is minder waar. Echte liefde is veel meer een satirische roman met een droefgeestige, dystopische kijk op de liefde in het digitale tijdperk. Het is dan ook jammer dat het boek wordt aangeprezen als ‘heerlijke feelgood voor iedere schermverslaafde’, want dit zal een breder publiek weerhouden om het boek op te pakken. De liefde speelt zeker een belangrijke rol, maar is niet de hoofdmoot van het verhaal. Dat is eerder de voortschrijdende digitalisering en of en in hoeverre dat zijn wissel trekt op intermenselijke contacten.

Het verhaal speelt zich af in de nabije toekomst waar lichamelijk en persoonlijk contact bijna uitgestorven lijkt. De hoofdrol is weggelegd voor Sloane Jacobsen: wereldwijd succesvol ‘trend forecaster’, samenwonend met socialmediaster Roman en na de dood van haar vader vervreemd van haar familie. Als ze een baan accepteert bij techgigant Mammoth om ervoor te zorgen dat zij marktleider blijven van allerlei digitale gadgets door te voorspellen wat de trend gaat worden, keert ze terug naar haar roots. Tijdens de ritjes in Anastasia, haar zelfrijdende en pratende auto, begint ze zich steeds meer te realiseren dat lichamelijk contact de trend gaat worden. Dat zorgt ervoor dat ze grote vraagtekens begint te plaatsen bij haar positie binnen Mammoth, haar eigen voorspellingen en op persoonlijk vlak haar relatie met Roman. Iets waar Daxter, de CEO van Mammoth, totaal niet op zit te wachten en hij huurt Roman, die precies het tegenovergestelde beweert in, om haar ongelijk te bewijzen. Dat dit voor nog meer spanningen in de relatie van Sloane en Roman zorgt zal duidelijk zijn.

De schrijfstijl van Courtney Maum is prettig leesbaar en het verhaal zit goed in elkaar, maar de aanbevelingen 'hartverwarmend', 'onweerstaanbaar' en 'geestig, meeslepend' lijken over een totaal ander boek te gaan. De toekomst die Maum schildert is verre van geestig. Natuurlijk, het is satirisch bedoeld, en het zal allemaal wel niet zo’n vaart lopen, maar grappig kan je dit naargeestige kijkje in de toekomst waarin digitale seks, kinderloosheid en egocentrisch gedrag de trend zou kunnen worden, niet noemen.

Ondanks dat deprimerende toekomstbeeld is er nog wel ruimte voor wat humor. Het absurde, doorgeslagen gedrag van Roman zorgt af en toe voor een glimlach op je gezicht. Zoals hij gekleed in een nauwsluitend Zentai-pak (een soort tweede huid die het hele lichaam, inclusief het hoofd, bedekt) als neo-sensualist door het leven gaat en digitale seks promoot is bizar. Hoewel Sloane geschaterd had van het lachen toen Roman zich voor het eerst in het pak gehuld had, was het lachen haar inmiddels vergaan en was hij tot haar grote irritatie ‘van marktonderzoeker overgestapt naar het vak van professioneel betweter’. De rake observeringen van Maum over het gebruik van de smartphone en het altijd maar beschikbaar moeten zijn zal voor menigeen herkenbaar zijn.

Dat de liefde uiteindelijk overwint, komt niet als verrassing, maar de weg ernaar toe is interessant en zet je aan het denken. Het zal er zeker voor zorgen dat je eens wat vaker je mobiel op ‘uit’ zet en gewoon geniet van persoonlijk, menselijk contact zonder digitale stoorzender.