Feeling good in Franse sferen

Van de zonnige kaft van Een lucht vol Franse dromen kom je direct in zomerse sferen. En dat is prettig als het Nederlandse weer niet helemaal mee wil werken. Dus lekker languit op de bank, pot thee erbij en je onderdompelen in het Franse leven van Anneloes, Loes voor vrienden, Beekman. Haar chambres d’hôtes ‘Chez Loes’ in het kleine dorpje Pommiers begint een beetje te lopen. Ze is inmiddels al aardig ingeburgerd en heeft vrienden gemaakt onder de lokale bevolking. Na haar scheiding van Edward, is Loes klaar met mannen, maar als dan de charmante kunstschilder Valentin voor haar deur staat begint ze langzaam weer open te staan voor de liefde en voelt ze zich sinds lange tijd weer aantrekkelijk.

De schrijfstijl van Michelle Visser is prettig leesbaar. Zonder moeilijke woorden of ingewikkelde zinsconstructies zet ze de sfeer van het Franse platteland, voor zover ik dat tenminste ken, herkenbaar neer. Wat ik leuk vind is dat ze, behalve het landschap, ook bezienswaardigheden uit de streek beschrijft. Je krijgt bijna zin om in de auto te stappen en ernaartoe te rijden en dan te overnachten bij ‘Chez Loes’, te dineren in de bistro van haar vriendin Georgette en de brocante marktjes af te struinen.

De verschillende personages die een rol spelen in Loes’ leven spreken tot de verbeelding, maar blijven jammer genoeg wat oppervlakkig ondanks de problemen waar ze mee te maken hebben. En dat zijn er nogal wat: echtscheiding, een vader die zijn zoon niet meer mag zien, vreemdgaan, een lesbische én een homofiele relatie die door hun eigen familie niet wordt geaccepteerd. Daarbovenop komt Loes ook nog een oorlogsverleden op het spoor. Het is wellicht een beetje een overkill aan sociale vraagstukken, waardoor het bijna niet mogelijk is om er iets dieper op in te gaan. Het tekent natuurlijk wel het sociale karakter van Loes die bij al deze problemen klaar staat voor haar vrienden en een bemiddelende rol speelt om alles weer tot een goed einde te brengen. Michelle slaagt er zeker in om de spanning rond al deze problemen op te bouwen, maar de verwachtingen worden daarna niet helemaal waargemaakt. Bijvoorbeeld bij het geheim van de koffers of het artikel in de Telegraaf van journaliste Bodien Aardewerk, die uit is op smeuïge details uit Loes' privéleven. Michelle brengt op het eind wel alle verhaallijnen mooi bij elkaar, maar het had voor mij allemaal net iets spectaculairder gemogen.

Dat neemt niet weg dat het boek heerlijk wegleest en je blijft meeleven met Loes en haar vrienden en je hoopt dat Loes weer het geluk in de liefde vindt. En hé, het is feelgood, dus een happy end is natuurlijk onvermijdelijk. Maar wie de gelukkige uiteindelijk wordt? Dat hou ik natuurlijk lekker voor mezelf.