Humor met een rauw randje

Yes! Eindelijk heeft er weer een rasechte feelgood van Lisette Jonkman het licht gezien. En het is het lange wachten waard geweest. Want Helemaal het einde is behalve humoristisch ook bomvol emotie. Op een redelijk luchtige manier passeren heftige onderwerpen als dood en drugsverslaving de revue, waarbij de balans tussen humor en ernst precies goed is.

Eigenlijk is hoofdpersoon Roxy op het eerste gezicht allesbehalve sympathiek. Ze leidt een rock-‘n-roll-leven vol seks, drugs en drank en doet alsof ze de hele wereld aan kan. Maar diep vanbinnen is ze een brok onzekerheid en draagt ze een groot geheim met zich mee dat als een loodzware last op haar schouders rust. Dat ze niet zo stoer is als ze eruitziet, blijkt als haar beste vriendin plotseling komt te overlijden. Ze stort in en op dat moment leef je echt met haar mee. Maar dat gevoel wordt direct weer tenietgedaan door haar onuitstaanbare en onverantwoordelijke junkgedrag als ze door haar manager naar haar ouders op het platteland wordt gestuurd. Een bijzondere move, trouwens, want ze heeft 10 jaar geleden toen ze als zangeres naar LA vertrok alle contact met haar familie verbroken en de mailtjes die haar moeder haar met enige regelmaat stuurden verdwenen onbeantwoord in de digitale prullenbak.

Gedurende het hele verhaal heb je een haat-liefde verhouding met Roxy. Net als je haar echt leuk begint te vinden, doet ze weer iets waardoor je haar wel door elkaar zou willen rammelen. Want je verzint het toch niet om een minderjarig meisje een lijntje cocaïne aan te bieden? Of geld te stelen van de mensen die van je houden om maar aan je verslaving te kunnen voldoen. Je vraagt je echt af of het ooit nog wel goed komt.
Wie echt een snoepje is, is jeugdvriend Arno. Van een dik propje is hij uitgegroeid tot een gespierde hunk. Roxy’s divagedrag laat hem koud en hij is totaal niet onder de indruk van Roxy’s carrière als rockidool en nog minder van haar BFF Franz. En dan is Lisette op haar best: heerlijk zoals ze het nichterige gedrag van Franz beschrijft en hoe Arno hem bij kop en kont pakt en zonder pardon buiten de deur zet. Te grappig is ook Roxy’s (ex)verloofde Jay; wat een idioot zeg. Ze schetst een ontluisterend beeld van de Roxy’s glamourwereld in LA vol drank en drugs waar je rücksichtslos aan de kant wordt geschoven als je het allemaal even niet meer trekt. En dan blijken vriendschappen ook niet zoveel waard te zijn.

Natuurlijk is het niet verrassend dat Roxy en Arno naar elkaar toetrekken, want ooit waren zij beste vrienden. En wat betekenen toch de letters IMU die Roxy vroeger altijd op Arno’s rug schreef en een soort 'running joke' in het verhaal is. En dan is daar natuurlijk nog het grote geheim. Zal het Roxy lukken om af te rekenen met de demonen uit haar verleden, haar verslaving definitief de baas te worden en haar leven weer op de rit te krijgen? En zal ze haar plekje binnen haar familie weer in kunnen nemen of heeft ze die kans voorgoed verbruid? De grote vraag blijft of de liefde dan eindelijk een kans krijgt en toch nog voor een happy end zal zorgen. Dat blijft tot het eind toe spannend.