Rommelig geheel met vlakke personages

In P.S. uit Parijs van Marc Levy is de hoofdrol weggelegd voor de Amerikaanse schrijver Paul en de Engelse filmactrice Mia. Ze ontmoeten elkaar in Parijs in het romantische Montmartre en besluiten vrienden te worden. Ze hebben allebei namelijk helemaal geen behoefte aan een nieuwe relatie. Mia is haar man ontvlucht, een filmster die steeds affaires heeft, en Paul heeft een los-vastverhouding met zijn Koreaanse vertaalster. Maar in de meest romantische stad ter wereld moet je dan stevig in je schoenen staan.

Als ik de quote van Le Parisien op de cover mag geloven is het 'aangrijpend, geestig, origineel en verrassend'. En ook de quotes op de achterzijde van de cover zijn veelbelovend. Ik verwacht dus dat ik vanaf pagina 1 het verhaal wordt ingetrokken en deel ga uitmaken van het leven van Mia en Paul en eerste rang zit bij het ontstaan van hun romance (ik kan me namelijk niet voorstellen dat ze geen happy end krijgen). Jammer genoeg had ik moeite om in het verhaal te komen. Er werden steeds toespelingen naar gebeurtenissen gemaakt, die verder niet worden uitgelegd of in het verhaal terugkomen. Pas toen ik de voetnoot pag. 104 las kreeg ik door dat Paul, Lauren en Arthur (Paul’s Amerikaanse vrienden) al eerder de hoofdpersonen van het boek Just like heaven waren. Het is jammer dat dat nergens op de cover is terug te vinden.

Overall vond ik de personages niet zo sterk neergezet. Ze bleven voor mij erg oppervlakkig en ik voelde me emotioneel totaal niet bij ze betrokken. Sommige keuzes die gemaakt werden, snapte ik ook gewoon niet en kwamen volledig uit de lucht vallen. Waarom laat Mia niet aan Paul weten dat ze verhinderd is op het etentje dat hij speciaal voor haar gemaakt heeft en reageert ze niet op zijn appjes. En waarom gaat Mia er bijvoorbeeld vandoor in Korea? Allemaal dingen waarbij ik al lezende mijn wenkbrauwen fronste en dacht: waarom? Ze gingen in ieder geval als persoon niet voor me leven en er kwam weinig emotie bij me los.

Over de opbouw was ik ook minder tevreden. Het is allemaal wat rommelig. Er worden dingen genoemd waarop later in het verhaal totaal niet meer teruggekomen wordt. Paul heeft het bijvoorbeeld over regelmatig terugkerende hoofdpijnen waar hij toch eens met Lauren (die chirurg is) over moet praten. Je verwacht minstens dat hij iets onder de leden heeft, misschien op het verkeerde been gezet door de term 'aangrijpend' op de cover. Maar dit komt helemaal niet meer terug. Voor Paul dus maar gelukkig ... Een ander voorbeeld is de rol van de karikaturist. Krijgt hij nu wel of niet iets met Daisy, Mia's vriendin? Ook de opbouw van de romance tussen Paul en Mia wist me gewoon niet te pakken. De verhaallijn in Korea vond ik wel weer erg leuk bedacht, hoewel je dat natuurlijk wel een beetje ziet aankomen. Paul’s boeken zijn tot zijn verbazing nl. alleen in Zuid-Korea bestsellers.

Dat neemt niet weg dat de schrijfstijl van Marc Levy prettig te lezen is. Hij wisselt humor af met wat serieuzere zaken waardoor het verhaal levendig blijft. Jammer genoeg weegt dit niet op tegen de minpunten die ik al lezende ervoer. Ik vond het verhaal aan alle kanten een beetje rammelen omdat voor mijn gevoel werden zaken niet helemaal lekker uitgewerkt. Ik vond het niet aangrijpend en ook niet echt verrassend. Ik heb me er op zich wel mee vermaakt, maar het boek komt bij lange na niet in mij favoriete top 25.