Laten we vanmiddag naar het graf van je moeder gaan

Carla de Jong is bekend vanwege haar thrillers, die veelal lovend zijn ontvangen. Haar debuut was direct een succes en haar tweede thriller werd genomineerd voor de Gouden Strop 2010. Met Nooit meer Regen stapt ze over op het genre van de psychologische roman, iets wat haar goed ligt, misschien ook gezien haar achtergrond in de Sociale Wetenschappen.

"Laten we vanmiddag naar het graf van je moeder gaan" is de eerste zin van deze roman. Daarmee wordt meteen de volle aandacht van de lezer getrokken. Gaandeweg komen we erachter dat deze moeder van Nathan, Jeanne Dufour, een halfjaar daarvoor is overleden aan de ziekte ALS. Nu pas wordt haar testament geopend, zo had Jeanne het van tevoren gewild. De erfgenamen zijn zoon Nathan, echtgenoot Matteo, ex-man Callum, zus Julie en de dochter van Callum, Olivia. De focus ligt op de eerste drie mannen, het verhaal wordt vanuit hun verschillende perspectieven verteld.

De mannen gaan heel verschillend met hun rouw om. Nathan stort zich op zijn baan in het ziekenhuis en Matteo sluit zich compleet af van de buitenwereld, op sporadisch contact met de opdringerige buurvrouw na. Callums leven kabbelt nog wel voort, met zijn baan en zijn tweede vrouw, totdat het moment daar is dat de notaris het testament wil openen. Hij krijgt naast deze oproep ook het verzoek om een brief van Jeanne in ontvangst te nemen. Terwijl Matteo en Nathan zich afvragen hoe lang geleden ze die heeft geschreven, aangezien ze door haar spierziekte niet meer kon schrijven, verdwijnt Callum. Wat volgt is een tocht door het verleden waarin niet alleen Callum wordt opgespoord, maar ook allerlei geheimen.

Het mooiste aan dit verhaal is de psychologische kant ervan. De Jong heeft de personages heel sterk neergezet, zodat je je als lezer in elke hoofdpersoon kan inleven, hoe verschillend deze hoofdpersonen ook zijn. Vooral het verdriet van Matteo is duidelijk aanwezig en de eenzaamheid van de man schrijnend. Het is bijzonder hoe De Jong Jeanne heeft weten te beschrijven. Hoewel de vrouw niet meer leeft, is ze ontzettend aanwezig en heb je als lezer het idee dat je haar leert kennen, door de ogen van de drie mannen.

Ondanks het zware onderwerp en al het verdriet dat het met zich mee brengt, blijft het verhaal luchtig. Dat komt door de humor die hier en daar in het boek zit, maar vooral door de beschrijvingen van de kleine dingen waar de personages mee bezig zijn. Terwijl Nathan zich bijvoorbeeld heel verdrietig voelt en het heeft over zijn ‘pijnreservoir’, duwt hij ondertussen op een keihard stuk brood om te bedenken of hij dat nog wel wil eten. Ook tijdens verdriet gaat het gewone leven door.

Nooit meer regen is een heel mooi boek, zeker een aanrader. Het verhaal blijft nog wel een tijdje door je hoofd spoken, het einde voelt als een afscheid van de vrienden die je net zo goed hebt leren kennen.