En mijn mij ontmoet ik

"Over het krakende ei
dwaalt een hemelse bode
op zoek naar zijn antipode
en dat zijt gij"

Schilderes Sarah van het Schip heeft haar vriend Aart verlaten en betrekt de etage boven de bloemisterij waar ze werkt. Daar ontmoet ze Bram, die de poëzie van Lucebert onderzoekt. Direct na de eerste ontmoeting schildert ze een rood hart en kan ze nergens anders meer aan denken. Het blijkt wederzijds te zijn, maar voordat ze het bed hebben gedeeld, is Bram verongelukt en lijkt haar kans op geluk verkeken.

Niet lang daarna blijkt haar moeder, met wie ze een bijzonder slechte relatie heeft, ernstig ziek te zijn. Wanneer deze sterft en het haar niet langer lukt om te schilderen, besluit ze zwanger te worden. Er zijn meerdere mannen in haar leven, die haar met zorg omringen, maar Saar is hard voor zichzelf en anderen. Eerst ‘schippert’ ze tussen hen en later stoot ze hen af. Het is nog maar de vraag of ze in staat is voor haar kind te zorgen. Wanneer ze bij toeval op de studie van Bram stuit, gaat ze deze lezen, maar komt er niet uit, tot ze uiteindelijk contact opneemt met ene Thomas, die haar stimuleert om proefondervindelijk met de gedichten van Lucebert aan de slag te gaan. Dan komt er een doorbraak:

“De gloed die losbrak als je schilderij je niet meer ontglippen kon. Het moment waarop scheppen groter werd dan jijzelf. Het moment waarop het werk de leiding nam en jij dienaar werd. Iemand die aanwijzingen opving en volgde zonder daar verder nog over na te denken. Blauw. Daar. Vlek. Grotere vlek. Nu rood. Een druppel maar.”

De roman leest gemakkelijk. Het taalgebruik is direct en beeldend, met voor een leek soms onnodige details over klussen en schilderen. Er worden tijdsprongen gemaakt, waardoor je even in de war kunt raken, maar al snel de draad weer oppakt. Je volgt de gedachten van Sarah, maar blijft ook op afstand, omdat ze nier erg sympathiek overkomt. Eigenlijk is ze alleen maar met zichzelf bezig. Over haar moeder praat ze ronduit negatief, contact met haar verdwenen vader zoekt ze niet en je hoopt dat ze voor haar eigen kind wel liefde en verantwoordelijkheid gaat voelen.

De kaft, in eigeel met wit, is door de schrijfster zelf geschilderd en past wonderwel bij het boek. Tijdens het lezen word je ook nieuwsgierig naar de schilderijen die Saar maakt. De titel en het motto zijn van Lucebert, een van de dubbeltalenten op wie Cobi van Baars zelf is afgestudeerd. Ook in haar scriptie legde zij een verband tussen literatuur en beeldende kunst. Haar lovend besproken debuutroman Schipper & Zn gaat ook over slechte familierelaties, terwijl de namen van de hoofdpersonen op elkaar lijken…