Verhalenverteller Galbraith weer in topvorm

Wie wist het nog niet? Joanne Rowling, de wereldberoemde schrijfster van de Harry Potter-reeks, had al langere tijd zin om een ouderwetse detective-reeks te schrijven. Ze was benieuwd of kwaliteit vanzelf zou komen bovendrijven, en of ze hiermee een nieuwe start zou kunnen maken in de boekenwereld. Het eerste boek werd wel uitgegeven maar de verkoop kwam pas goed op gang toen duidelijk werd wie de persoon was achter het pseudoniem Robert Galbraith. Ook na deze ontdekking hield ze vast aan het pseudoniem.

Lethal White, het vierde deel alweer in de reeks over privé-detective Strike Cormoran en zijn vroegere assistente, nu junior zakenpartner Robin Ellacott, lijkt wel een overtreffende trap van de eerdere drie delen. Het is een stuk dikker en kent meer personages dan de eerdere drie delen. Ook in dit deel lopen meerdere zaken tegelijkertijd.

Meteen vanaf het begin vliegen de vonken heen en weer tussen de net met haar onmogelijke jeugdvriend getrouwde Robin en haar ‘baas’ Strike. De volgende scène speelt zich een jaar later af. Robin en Strike hebben hun relatie met de nodige moeite strikt professioneel weten te houden.

Een jonge psychiatrische patiënt, Billy, smeekt Strike om hulp bij het vinden van de dader van een moord waar hij in het verre verleden getuige van geweest is. Een vaag verhaal, maar Strike wordt wel getriggerd door dit verzoek. Tegelijkertijd accepteert hij een opdracht van de minister van cultuur, Chiswell, ('die grote man met dat rare haar') die gechanteerd wordt. Robin gaat undercover in de rol van Chiswells petekind en stagiaire in een schemerige uithoek van Westminster Palace om uit te zoeken wie hem chanteert en waarmee.

Direct vanaf het begin is weer duidelijk dat Galbraith een rasverteller is. Beeldende beschrijvingen, levendige scènes, boeiende personages die zich gaandeweg verder ontwikkelen, de ene bijzondere locatie na de andere. Je zou meteen naar Londen willen afreizen om alle locaties na te lopen, van mistige steegjes tot brede oude lanen en schimmige herenclubs. De schrijver neemt uitgebreid de tijd om de vele personages, ook de bijfiguren, tot leven te wekken. Jonge drugsgebruikers, eerbiedwaardige ministers, een vervallen cottage en een oud landhuis, een ingewikkeld samengesteld gezin, een amateuristische paardenfokkerij, er valt heel wat te beleven zonder dat dit de strak opgebouwde plot te veel vertraagt. Lethal White is trouwens de naam van een aangeboren paardenziekte. Terwijl Strike en Robin langzaam maar zeker tot de kern van hun zaken komen, hebben ze allebei te kampen met ingewikkelde privésituaties die de nodige tol van hen eisen. Het huwelijk van Robin komt onder druk te staan en Strike wordt weer geconfronteerd met zijn onberekenbare oude liefde Charlotte. De vraag die door het hele boek speelt , is of Robin en Strike eindelijk nader tot elkaar zullen komen. Deze vraag is knap verweven met de plot.

Ieder hoofdstuk, en dat zijn er veel, heeft als motto een citaat uit het toneelstuk Rosmersholm van Henrik Ibsen, een van zijn minder bekende stukken, over liefde, politiek, verraad en dodelijke wanhoop. Het verhaal heeft deze citaten niet nodig.

Misschien nog wel meer dan de voorgaande drie delen is Lethal White een heerlijke ouderwetse thriller. Net als haar illustere voorgangers P.D. James en Ruth Rendell neemt Galbraith onverstoorbaar de tijd om te vertellen wat ze wil vertellen.  Ja, er valt uiteindelijk een moord op te lossen, maar veel belangrijker zijn de personages en de redenen waarom alles gebeurt. Aan een vijfde deel wordt gewerkt.