Hoe het leven doorgaat, ook na een groot verlies

In de ruige natuur van het Engelse Peak District, tussen heidevelden, stuwmeren, steile hellingen en hoogvlakten wordt midden in de winter een meisje van dertien vermist. De inwoners van het dorp voelen zich betrokken en helpen met de zoektocht. De ontredderde ouders, als wandelaars naar het gebied gekomen, blijven in de buurt. Overal wordt gezocht en ondertussen gaat het leven door. Vee moet worden verzorgd, gras moet worden gemaaid, de kinderen moeten worden opgevoed. Het dorpsleven kent zijn jaarlijkse rituelen en tradities. In de volkstuinen wordt gewerkt en geoogst. In de natuur heeft ieder jaargetijde zijn loop, vlinders dansen, de vossen vechten en paren en brengen hun jongen groot.  

Terwijl je leest, verwacht je meer te weten te komen over het vermiste meisje en over de toedracht. Is ze verdronken in een van de stuwmeren (de reservoirs uit de titel)? In een kalkspleet gevallen? Weggelopen? Hebben haar ouders er iets mee te maken? Is ze vermoord? Wat was precies de aard van haar contact met een paar van de dorpsjongeren? Al lezend word je meegenomen in de levensloop van de dorpsbewoners en het jaarlijkse ritme van het leven. Mensen worden ziek of overlijden, kinderen worden geboren, koppels vormen zich en vallen uit elkaar, er is liefde of wat daarvoor doorgaat, er is geweld en er is eenzaamheid die zonder veel woorden verdragen wordt. De jaren verstrijken. De jongeren worden volwassen, zwermen uit en komen korte tijd of voorgoed terug. Nieuwelingen komen in het dorp wonen, anderen vertrekken. De vermissing van het meisje blijft op de achtergrond resoneren. Er wordt onderhoud gepleegd aan de stuwmeren, wandelpaden worden verlegd. Naarmate je vordert in het boek begin je te beseffen dat dit het echte verhaal is: hoe het leven doorgaat.  

Met kleine brokjes materiaal in natuurtinten bouwt Jon McGregor heel zorgvuldig deze mozaïekvertelling op, waarin ook de dassen en de vleermuizen, de aarde en het water een terugkerende rol vervullen. Als een roofvogel cirkelt de schrijver kalm boven het verhaal, soms wat lager voor een scherp geobserveerd detail of een fragment van een dialoog, soms wat hoger voor een beeld van het grote geheel. De gebeurtenissen die hij beschrijft, in een zin of in een halve bladzijde, vinden hun vervolg pas later, in een volgende maand, een volgend jaar. Het wonderlijke gevolg van deze schrijfstijl is dat je niet wilt dat het verhaal eindigt. Omdat je vreest dat de vragen rond het vermiste meisje niet meer beantwoord zullen worden, en ook omdat je langzaamaan betoverd bent door de schitterende beschrijvingen, de subtiele observaties, de dorpsbewoners aan wie je gehecht bent geraakt als aan vertrouwde buren.  

Het gaat in dit verhaal niet om de individuele personen, maar om het geheel van relaties die samen het weefsel vormen van het schijnbaar gezapige maar soms heftige dorpsleven in wisselwerking met de natuur en de seizoenen. Het is een verhaal dat je bijblijft. Geen pageturner maar een boek om in alle rust van te genieten.

Reservoir 13, McGregor’s vierde roman, kwam op de Long List voor de Booker Prize 2017. De Brit Jon McGregor (1976) heeft vanaf zijn debuut in 2002 veel succes met zijn onconventionele romans. Ook zijn eerste en tweede roman kwamen op de Long List voor de Booker Prize, en met zijn derde roman, Even the Dogs, won hij in 2012 de International Dublin Literary Award. Hij publiceerde ook een bundel korte verhalen.