Redelijk geslaagde bundel

Er moet iets gebeuren is een passende naam voor een verhalenbundel waarin op het eerste gezicht eigenlijk niet zo gek veel gebeurt. Maartje Wortel vult veel van haar bladzijdes met allerlei dagelijkse handelingen. Mensen laten hun hond uit, zetten koffie, doen op het toilet hun behoefte en zetten dan weer koffie. Toch is er thematisch gezien wel iets meer aan de hand. Veel van de protagonisten in de bundel ervaren een enorme leegte en worstelen om die leegte op te vullen. Zo is daar de jonge vrouw in het eerste verhaal, die voelt dat er iets wezenlijks aan haar ontbreekt en daarvoor diverse vormen van psychologische hulp zoekt, maar zichzelf daardoor alleen nog maar meer verliest: "Iedere keer opnieuw verbaasde ik me erover hoe mijn lichaam gewoon kon blijven functioneren. Zo zonder werkend hart. En toch maar doorgaan. Tot ik dacht: als straks alles is afgepakt, val ik er uiteindelijk bij de tramhalte of in de supermarkt bij neer. Of erger nog: thuis."
Ook in de andere verhalen hebben de personages het niet gemakkelijk. Een echtpaar dat een kind heeft verloren, een man die telefoneert met zijn overleden zoon en een vrouw die onlangs weduwe is geworden en hunkert naar een aanraking passeren de revue.

Er moet iets gebeuren  is de tweede verhalenbundel van Maartje Wortel na Dit is jouw huis, dat in 2009 bij De Bezige Bij verscheen. Bij die uitgeverij werden ook nog haar twee romans Half mens   (2011) en IJstijd  (2014) gepubliceerd, waarna ze besloot over te stappen naar de nieuwe uitgeverij van Das Magazin. Er moet iets gebeuren  is de eerste titel die bij Das Magazin verschijnt.

In een interview met Persis Bekkering van de Volkskrant dat plaatsvond op 28 december 2013 liet Wortel weten zich niet onverdeeld op haar gemak te voelen met de aandacht die haar sinds de publicaties van haar boeken ten deel is gevallen en vroeg ze "Moet ik nu iets cultfiguurachtigs zeggen?" Ze is duidelijk wars van gedoe. Het typeert ook een beetje de schrijfstijl van Wortel. Nuchter, Kaal, zonder opsmuk, zonder franjes, bullshitloos. Daardoor laat ze weliswaar speelruimte over aan de verbeelding van de lezer, maar hier en daar loert het gevaar van afstandelijkheid om de hoek. Een beetje meer peper en zout had deze bundel dan ook best kunnen gebruiken. Het langste verhaal van de bundel ('Schrijver II') is bovendien soms moeilijk te volgen door de vele gedachtesprongen die Wortel maakt. Het resultaat is een bundel die bij tijd en wijle boeit, maar die vermoedelijk niet lang in het geheugen blijft hangen.