Lezen zonder tranen is onmogelijk: hartverscheurend mooi

Bestsellerauteur Jennifer L. Armentrout is van alle markten thuis; in verschillende genres, in het bijzonder new adult en fantasy, heeft zij al talloze successen geboekt. Ook met eigentijdse young adult weet zij wel raad, zo bewijst zij met de contemporary roman Als morgen niet bestaat.  

In één woord: wow! Armentrout heeft een prachtige, ontroerende, hartverscheurende roman geschreven met een boodschap die beklijft: wat als morgen niet bestaat? Het overkomt de zeventienjarige Lena. Smachtend naar haar zogenaamde beste vriend, en tevens buurjongen, Sebastian, brengt zij haar zomer door met haar vrienden. Het is de laatste zomer voordat ze allemaal naar de universiteit gaan, hun laatste jaar samen met vele (toekomst)plannen. Maar dan verandert alles in een oogwenk. Lena en vier vrienden krijgen na afloop van een feestje een ernstig auto-ongeluk. Lena is de enige die het ongeluk overleeft, de andere vier zijn dood. Morgen bestaat niet meer. Na afloop wordt Lena verteerd door een overweldigend schuldgevoel en enorme spijt vanwege het nemen van één desastreuze beslissing. Praten lukt haar niet, en ze sluit al haar vrienden en familie buiten.  

Als morgen niet bestaat is aangrijpend van de eerste pagina tot de laatste. Armentrout neemt haar tijd met een uitgebreide toedracht naar het ongeluk, waarin de lezer Lena, Sebastian en haar vriendinnen goed leert kennen. Een emotionele band wordt opgebouwd met de lezer, waardoor het onvermijdelijke deel over en na het ongeluk als een mokerslag aankomt. De lezer wordt meegevoerd in de emotioneel enorm beladen herstelperiode van Lena. Alles wat voor Lena vóór het ongeluk belangrijk was, lijkt nu compleet zinloos. Ze heeft het gevoel geen geluk meer te mogen voelen, en verdient geen voortbestaan terwijl haar vrienden er niet meer zijn. Lena raakt verstrikt in haar eigen gesponnen web van schuld, opgekropt verdriet en posttraumatische stress. Het is bewonderenswaardig hoe Armentrout de emoties van alle betrokkenen zo tastbaar op papier heeft weten te zetten. Ze houdt de wereld van Lena klein; veel van de passages zijn momenten met haar grote liefde Sebastian, haar familie of haar vriendinnen. Haar kamer is de plek waar het boek zich grotendeels afspeelt. En tóch speelt het verhaal zich binnen die vier muren af als een tranentrekkende film.  

In vloeiende hoofdstukken leest het boek in een mum van tijd weg. Het verhaal houdt de lezer in zijn greep en knijpt alsmaar de strot dicht. In het slotdeel knoopt Armentrout zorgvuldig en op innemende wijze alle eindjes aan elkaar. Dat het niet een standaard eind goed, al goed einde omsluit, past perfect bij dit verhaal. Het boek lezen zonder (opwellende) tranen is simpelweg onmogelijk. De boodschap is kraakhelder: waardeer en leef je leven, want morgen kan er zomaar niet meer zijn. Om stil van te worden.