Het woord is fuck

“Hij moest denken aan een woord dat met een F begon en op truck rijmde”. Deze zin zou zomaar in aanmerking kunnen komen voor de slechtste van 2015 en is kenmerkend voor de beroerde schrijfstijl van Brad Thor in Machtsvirus, het vierde vertaalde boek van zijn hand en het veertiende in de serie met Scot Harvath als middelpunt.

De stijl van Brad Thor is krakkemikkig. Het aantal zinnen dat met 'hij' begint is ontelbaar, hij doet, hij laat, hij zus, hij zo. Maar hij varieert dat wel. Als het over een vrouw gaat begint de zin vaak met zij. Daarnaast is hij erg uitleggerig, elke handeling wordt uitgekauwd. Ontwikkelingen zijn niet verrassend, je voelt met je klompen aan wat er gaat gebeuren. Als een hoofdstuk eindigt met “Hij had hier een slecht gevoel over” kan het volgende hoofdstuk nooit meer verrassend zijn.

Scot Harvath is een vat vol tegenstrijdigheden. Zonder met de ogen te knipperen maait hij in het verhaal tientallen Congolezen neer om een warrig handelende vrouwelijke arts te redden en even later is het een weekhartige man die bijna in tranen uitbarst als hij aan zijn liefje moet denken. Zo belangrijk vindt hij haar echter niet, als hij moet kiezen voor haar of voor werk dan gaat zijn werk altijd voor.

En de plot dan? Die gaat over een te rijke megalomane idioot die meent met een virus de wereldbevolking te moeten decimeren en tegelijk de door hem uitverkorenen met een antivirus in leven te houden. Aan dit volledig uitgemolken idee weet Brad Thor niets nieuws of verrassends toe te voegen. Sterker nog: hij maakt het ongeloofwaardig; het gaat over een topman in de pharmaceutische wereld en die zou toch echt moeten weten dat een antivirus vele jaren van testen nodig heeft om op de werking te kunnen vertrouwen. Maar nee, deze man met de omineuze naam Damien denkt zonder tests te kunnen vertrouwen op de werking.

Valt over het verhaal dan nog iets positiefs te melden? Helaas. Een te groot deel van het verhaal speelt zich af in Congo, maar hiervan had zonder probleem een groot deel geschrapt kunnen worden. De personen die daarin voorkomen spelen in het vervolg geen rol meer en de gebeurtenissen zijn maar voor een klein deel relevant. Het lijkt erop dat dit deel vooral is bedoeld om de stoerheid van de hoofdpersoon te benadrukken en tot vervelens toe te vermelden dat Congo een gevaarlijk land is, maar dat weet je als lezer na een keer of tien wel.

Samengevat: de personages zijn plat, het verhaal is inconsistent van opbouw en ongeloofwaardig, de plot is niet verrassend, er zijn veel losse eindjes en de schrijfstijl is beroerd. Kortom, geen beste beurt.

Brad Thor wordt aangeprezen als de auteur van de headlines van morgen. Laat het in filosofische zin maar kloppen en morgen altijd de dag na vandaag blijven, dan blijven wij tenminste verschoond van die headlines.