Ruime voldoende door goed opgebouwde plot

Met De jacht  heeft Jane Casey haar vijfde thriller geschreven met politieagente Maeve Kerrigan als protagonist. Het verhaal begint prettig genoeg met een bruiloft waar zowel Maeve als haar directe chef Josh Derwent aanwezig zijn. Ze hebben dienst en wanneer een politieman wordt vermoord worden ze teruggeroepen naar Londen. De samenwerking tussen hen is, ondanks Josh' botheid en onverminderde vrouwonvriendelijkheid, soms ongemakkelijk maar goed. Ze vormen een hecht team maar zijn ze goed genoeg op elkaar ingespeeld om de moord op een collega op te lossen?
De vermoorde agent is onder compromitterende omstandigheden met een precisieschot in een park doodgeschoten. Hier is blijkbaar een professional aan het werk geweest. Zijn vrouw is eerder boos dan verdrietig dat hij dood is omdat ze nu alleen voor de opvoeding van haar gehandicapte zoon staat.
Maeve heeft nog meer zorgen om zich druk over te maken. Ze worstelt met haar loyaliteit naar chef Godley die niet helemaal zuiver op de graat is. En hoewel ze al een tijdje niets van hem heeft gehoord, is ze nog steeds bang dat ze weer wordt opgespoord door de man die haar al langere tijd stalkt.

Ingrediënten genoeg voor een intrigerend verhaal. Casey heeft geen flitsende politieroman met gemakkelijke oplossingen geschreven. Het is een struikeltocht voor Kerrigan en Derwent waarbij het lang onduidelijk blijft in welke hoek ze de dader moeten zoeken. De lezer raakt bijna net zo gefrustreerd als de hoofdpersonen terwijl ze moeizaam ploeteren, tegenwerking ondervinden en kleine stapjes zetten op weg naar de moordenaar, die nog meer moorden pleegt op politiemensen.

De jacht  is een goed opgebouwde thriller met veel aandacht voor onderliggende verhoudingen, met name tussen de soms wat nerveuze, op het angstige af overkomende Maeve Kerrigan en de (te) krachtige Josh Derwent. Je houdt van hem of je haat hem, maar het is nooit saai op de momenten dat hij in het boek optreedt. Daar tegenover staat Maeve Kerrigan, naar wie de serie is vernoemd. Maar voor iemand die als dé hoofdpersoon wordt aangemerkt speelt ze af en toe een te ondergeschikte rol.
De personages zijn verder wel interessant en levensecht neergezet. Er is geen sprake van superhelden maar van goed uitgewerkte en tot de verbeelding sprekende karakters. Het verhaal is niet nagelbijtend spannend en er zit ook niet veel vaart in; het moet het meer hebben van de onderlinge verhoudingen en de morele dilemma's waar Maeve mee worstelt. De balans daarin is op het randje. Iets minder gepieker van Maeve en iets meer vaart in de oplossing van de moorden zou het boek ten goede zijn gekomen. Toch scoort het een ruime voldoende vanwege de vlotte schrijfstijl en de goed opgebouwde plot. En tot slot krijgt de lezer nog een fraaie cliffhanger voorgeschoteld die doet uitkijken naar een volgend boek. Maar dan hopelijk met een stabielere Maeve Kerrigan zodat ze echt kan uitgroeien tot de dragende hoofdpersoon.