Genremelange

Ik had erg veel zin om dit boek te gaan lezen. Om eerlijk te zijn heb ik de Allerzielen-trilogie al een tijdje in de kast staan, maar ongelezen natuurlijk. Toen ik hoorde dat je dit boek kon gaan lezen zonder de voorafgaande trilogie, besloot ik een poging te wagen. Achteraf gezien zou ik liever eerst de trilogie gelezen willen hebben, omdat je tijdens het lezen toch wel wat informatie mist. Vooral in de verhaallijn van Matthew en Diana. Maar op zich als je dat loslaat, kun je ook van dit boek genieten.

Ik heb wel genoten van het lezen van De eeuwige tijd, maar ik vond het pittiger dan verwacht. Een dikke pil wel met veel verschillende personages en ook nog eens personages die van naam veranderen. Het vereist wat aandachtiger lezen dan dat ik gewend ben. De verhaallijn van de geschiedenis van Marcus vond ik erg leuk om te lezen, vooral omdat je daar ook wat meer meekrijgt over de geschiedenis.

De eeuwige tijd is geen typische feelgoodroman. Vooral vind ik omdat er een goed liefdesverhaal ontbreekt. Dat klinkt een beetje oppervlakkig zoals ik het nu zeg, alsof feelgood alleen maar over liefde gaat. Maar de liefde zat er wel in, alleen de uitwerking miste ik. Hoe hebben Marcus en Phoebe elkaar leren kennen? Of Matthew en Diana? Zoals Helma volgens mij al eerder zij, ze kiezen voor elkaar voor altijd. En zonder de geschiedenis te weten, vind ik dat niet overtuigend overkomen.

Ik denk dat een typische Feelgoodlezer dit boek niet heel erg kan waarderen, tenzij je ook een af en toe van fantasy houd. Want zoals ik al zei vind ik het meer fantasy dan feelgood. Ook is het zeker een aanrader om de vorige trilogie te lezen. Ik had het idee dat ik soms informatie miste daardoor. Vooral in de verwijzingen van Diana naar haar verleden en de tijdreizen die ze samen met Matthew heeft gemaakt. Ook denk ik dat je de personages beter kent als je die voorkennis hebt. Ik had soms best wel moeite met al die verschillende personages en namen.