Hoffman houdt je op het puntje van je stoel

Jilliane Hoffman heeft een geschiedenis als officier van Justitie in Miami waarbij ze werkte aan het oplossen van zware misdrijven. Ook stond ze de FBI bij in talloze misdaadonderzoeken. Deze ervaring met de politiewereld lees je terug in haar boeken.  

Insomnia is Hoffmans tweede boek over inspecteur Bobby Dees. Na Doodsangst, waarin we kennismaakten met de inspecteur, speelt Bobby Dees in Insomnia en belangrijke rol in het onderzoek naar de Handyman. Wanneer de zeventienjarige Mallory niet thuiskomt nadat ze stiekem naar een feestje is gegaan, gaat men al snel uit van een misdrijf. Wanneer Mallory na twee dagen bebloed en verward terug wordt gevonden, claimt ze dat ze is ontsnapt aan de Handyman. De Handyman is een seriemoordenaar die het heeft voorzien op meisjes zoals Mallory. Wanneer blijkt dat Mallory gelogen heeft, vlucht ze met haar familie om een nieuw leven te beginnen. Maar het verleden blijft je altijd achtervolgen, ontdekt Mallory.  

Insomnia is als boek onder te verdelen in drie delen. In het eerste deel maken we kennis met de hoofdpersonages Mallory en Bobby Dees. Dit is het deel waarin Mallory verdwijnt en terugkeert. Hier krijgen we ook het eerste zicht op de antagonist, de Handyman. Hoffman geeft in dit eerste deel de belangrijkste personages een gezicht, een achtergrondverhaal en een motief waarom ze zich gedragen zoals ze nu doen. Het kost weinig moeite een beeld te vormen bij zowel Mallory, Bobby Dees als de Handyman en je in te leven in hun gedachtenpatroon.  

“Mallory lachte stralend wat ze maar zelden deed. Haar lange, donkere haar, zoals altijd in het midden gescheiden, viel als een weelderige nertsstola over haar schouders.”  

Het tweede deel bouwt spanning op ondanks dat de plot grotendeels voorspelbaar is. Doordat er een constante dreiging over de personages heen hangt zie je hun karakter veranderen. Hoffman laat hier zien dat ze een sterke psychologische thriller neer kan zetten. Als lezer besluipt je met regelmaat een onbehaaglijk gevoel tijdens het lezen. In tegenstelling tot het eerste deel introduceert Hoffman hier bijpersonages met een blijvende rol tot het einde. Ook deze worden verfijnd uitgewerkt met een achtergrondverhaal, maar hun motieven blijven onduidelijk. Meermaals zet Hoffman de lezer op het verkeerde been. 

In het laatste deel komt alles in het boek samen en schuwt Hoffman geen enkel detail. In een golvende beweging wisselen de scènes in spanning waardoor je tot het einde geboeid op het puntje van je stoel zit.  

“Met zijn gezicht omhoog was geen juiste beschrijving, want van dat gezicht was niks meer over.”  

Met Insomnia heeft Hoffman een sterke psychologische thriller geschreven. De details en onderzoeksmethoden kloppen waardoor Insomnia in zijn totaliteit geloofwaardig blijft. Het laat zien dat Hoffman zien dat ze zich kan meten aan schrijvers als Karin Slaughter en Jo Nesbø.