Over grenzen, hoop en liefde

Renate Breuer werkte als televisieproducer toen ze een ernstige burn-out kreeg. In De averechtsheid van de dingen beschrijft ze gedetailleerd hoe het zover is gekomen. Een burn-out krijg je niet zomaar. Het is iets heel anders dan overspannen zijn. Als je overspannen bent dan heeft zich dat vaak snel opgebouwd en binnen redelijk afzienbare termijn ben je ook weer de oude. Maar een echte zware burn-out komt stapje voor stapje dichterbij en komt tot uitbarsting als het echt niet langer gaat. Daarna is de persoon die het overkomt lange tijd uit de running en het duurt ook een behoorlijke tijd voor je ervan genezen bent. Als je al helemaal zult genezen want het laat vaak voor altijd zijn sporen na.

Renate Breuer probeert te ontleden waarom het haar is overkomen. Ze is een perfectionist en heeft jarenlang haar privéleven op een zijspoor gezet om zo goed mogelijk haar werk te kunnen doen. Wat er aan privéleven over was speelt ook een rol in het afglijden naar een burn-out. De mediawereld blijkt een wespennest te zijn maar Breuer ziet dat pas als het voor haar al te laat is. Eenmaal ziek thuis laten collega's en leidinggevenden haar vallen en hoort ze nog maar zelden iets van de mensen waar ze mee gewerkt heeft. Tijdens haar werkperiode heeft ze een aan-uit-aan-uit relatie met een collega. Hij bedriegt haar keer op keer en uiteindelijk zet ze definitief een punt achter de relatie. Dan verschijnen er verhalen in de roddelpers. Tegen die tijd slaapt Breuer al bijna niet meer en malen de gedachten in haar hoofd maar door en door.

Als ze schrijft over haar tijd als televisieproducer noemt ze soms mensen bij de voornaam en bij anderen gebruikt ze alleen een initiaal. Het kan niet anders of de desbetreffende personen en hun omgeving weten precies over wie ze het heeft. Ze spaart zichzelf niet en weet heel goed dat het bergafwaarts gaat maar ze kan de trein niet meer stoppen. Ook tijdens haar ziekte gaan de problemen door. Ze krijgt financiële problemen maar ook de medische wereld functioneert niet zoals ze dat graag zou willen.

Tijdens het lezen dringt de gedachte zich op dat de auteur zich echt overal erg boos over maakt. Komt dat door de burn-out of is dat haar karakter? Ze kan niets van zich af laten glijden en zou het liefst willen dat ze alle situaties die ze in het leven tegenkomt naar haar hand kan zetten. Als dat niet kan, is er weer die opgewonden boosheid. Ze onderzoekt ook of het krijgen van een burn-out wellicht genetisch bepaald is. Daar krijgen we geen antwoord op.

Er is veel drama in haar hele leven. In haar jeugd is ze geslagen door haar vader en als ze hem, tijdens de periode dat ze al aan het opkrabbelen is, spreekt blijkt ze sterker dan ze had gedacht en zegt ze hem flink de waarheid. Aan dat soort momenten weet je dat het einde van de burn-out in zicht is.

Ze heeft inmiddels dit boek geschreven maar daarvan kan ze niet leven. Gelukkig komt Leon in haar leven. Hij helpt haar bij het opstarten van een nieuw leven zonder dat hij daar iets voor terug wil. Breuer is nu coach en schrijfster. Mensen die weten wat het is om een burn-out te hebben zullen veel herkennen in dit boek.