Aangrijpende bronvertelling

Sophia Drenth volgen op Facebook is als het plaatsnemen in een achtbaan. Je wordt meegenomen langs hoogtepunten en dieptepunten, soms gaat het je duizelen, maar je weet dat het uiteindelijk tot een prachtige ervaring gaat leiden. Een ding realiseer je je heel goed als je een tijdje via de sociale media met haar hebt meegeleefd: schrijven is niet een romantisch bestaan, van meditatief voor zich uitkijkende mensen in een koffiezaak. Schrijven is ook geen pad naar instant succes - wat vrienden en familie soms ook lijken te denken (‘En kun je al van het schrijven leven?’). Het is voor veel schrijvers ook geen hobby en zeker niet ontspannend. Het is keihard werk. Bloed, zweet en tranen. Leren omgaan met teleurstellingen en frustraties, vooral als je zelf de uitgever van je eigen boeken bent. Vaak investeer je er als schrijver meer in dan je ervoor terugkrijgt en wie omrekent wat je per uur met je schrijven verdient, valt flauw. Dan heb ik het nog niet eens over de festivals waar je soms tot tien uur ’s avonds moe staat te kleumen en de vermoeidheid die je als een mokerslag raakt wanneer je thuiskomt na een weekend op pad. Je zou je haast gaan afvragen waarom er schrijvers zijn.
Sophia laat het antwoord zien. Ze kan namelijk niet anders. De verhalen dringen zich aan haar op, komen bovendrijven in haar dromen -soms letterlijk- en de karakters vragen haar, nee eisen haar, dat ze hun verhaal opschrijft. Voor schrijvers is schrijven soms iets onontkoombaars. Ze zouden hun greep op zichzelf verliezen als ze het niet zouden doen.
Zo was het, begreep ik van de berichten op Facebook, ook met deze bronvertelling. Het karakter van Ravan uit het tweede Bloedwetten-boek ging daarin al een steeds belangrijkere rol spelen. En Sophia voelde zich gedwongen om aan haar lezers te vertellen hoe deze Ravan was geworden zoals hij was, een Ath’vacii, oftewel een bloed drinkende gemaakte, maar toch niet gespeend van menselijkheid.
Het idee van ‘bronvertellingen’ is mijns inziens briljant. In deze novelle kan Sophia de lezer extra achtergronden meegeven. De personages uit de hoofdreeks krijgen zo meer diepgang, meer gelaagdheid. En de wereld groeit in complexiteit. Als lezer van de bloedwettenreeks heb je het niet per se nodig deze boekjes te lezen. Maar je zou jezelf wel tekort doen als je ze zou overslaan.
Deze bronvertelling is namelijk een ‘Drenth’-verhaal ten voeten uit. Ze schrijft met heel veel zorg en haar taalgebruik is fantastisch. Haar woordkeuze helpt je als lezer je te verplaatsen in de tijd en cultuur waar het verhaal zich afspeelt. In dit geval een armere wijk, waar een jongetje opgroeit onder een misbruikende vader en een passieve moeder. De soms archaïsche woorden verplaatsen je naar een omgeving die lijkt op de 19e eeuw en de straattaal naar het milieu van de hoofdpersoon, dat heel anders is dan dat van raadsman Roan Storm in bloedwetten.
Kenmerkend voor de verhalen van Drenth is ook de emotionele laag -hier heel goed getroffen- en haar kracht de duisternis recht in de ogen te kunnen kijken. Dit zonder haar gevoel voor empathie te verliezen. Soms gruwelijke zaken worden hier beschreven, vanuit de jonge hoofdpersoon, en als lezer heb je soms een sterke maag nodig, maar het wordt nergens voyeuristisch of puur sensatiebelust.
Heb je nog niet kennisgemaakt met het werk van Sophia dan is dit een mooie novelle om mee te beginnen, want dezelfde sterke punten spreidt ze tentoon in haar langere romans. Ik geef deze novelle toch een ster minder dan de laatste bloedwettenroman, omdat het verhaal wat episodisch was. Dat is bijna automatisch zo bij een stuk levensbeschrijving, een biografie, maar als ik het beoordeel als verhaal miste ik de opbouw naar een climax en het bij elkaar komen van de verhaalelementen. Hier volgen we een jongen op een interessante reis, maar de structuur liet me toch licht ontevreden achter. Het is het enige dat ik op deze novelle aan te merken heb, en als je het verhaal bekijkt vanuit de karakterontwikkeling van de hoofdpersoon zit er wel degelijk een mooie progressie in. Wie dat belangrijker vindt bij het lezen dan het plot op zich, mag voor dit boek gerust vijf sterren rekenen.